اَلرَّوْهُ [er-revh] (râ’nın fethi ve vâv’ın sükûnuyla) ve اَلرُّوَاهُ [er-ruvâh] (غُرَابٌ [gurâb] vezninde) Su yer yüzünde beri öte oynayıp çalkanmak ma’nâsınadır; yukâlu: رَاهَ الْمَاءُ رَوْهًا وَرُوَاهًا إِذَا اضْطَرَبَ عَلَى وَجْهِ الْأَرْضِ ve yukâlu: مَا أَعْجَبَ رُوَاهُ الْمَاءِ أَيِ اضْطِرَابُهُ عَلَى وَجْهِ الْأَرْضِ

اَلرَّوْحُ [er-revh] (râ’nın fethi ve vâv’ın sükûnuyla) Râhat ve rahmet ma’nâlarınadır ki zikr olundu. Ve رَوْحٌ [revh] Masdar olur, bir nesneye yel dokunmak ma’nâsınadır; yukâlu: رَاحَتِ الرِّيحُ الشَّيْءَ تَرَاحُهُ رَوْحًا مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ إِذَا أَصَابَتْهُ ve yukâlu: رِيحَ الْغَدِيرُ عَلَى بِنَاءِ الْمَفْعُولِ إِذَا أَصَابَتْهُ الرِّيحُ Ve rîh bulmak ma’nâsınadır ki yukâlu: رَاحَ الشَّجَرُ إِذَا وَجَدَ الرِّيحَ Ve rüzgâra girmek ya’nî rüzgârlı yere varmak 'alâ-kavlin rüzgâr dokunmakla helâk olmak ma’nâsınadır; yukâlu: رِيحَ الْقَوْمُ عَلَى بِنَاءِ الْمَفْعُولِ إِذَا دَخَلُوا فِي الرِّيحِ أَوْ أَصَابَتْهُمْ فَجَاحَتْهُمْ

Rahmet, rahat, rüzgarın esintisi.

اَلرَّوَاحُ [er-revâh] ve اَلرَّوَاحَةُ [er-revâhat] (râ’ların fethiyle) ve اَلرَّاحَةُ [er-râhat] ve اَلْمُرَايَحَةُ [el-murâyahat] (mîm’in zammıyla) ve اَلرَّوِيحَةُ [er-revîhat] (سَفِينَةٌ [sefînet] vezninde) Şey’-i mechûle yakîn ve ıttılâ’ tahsîlinden nâşî sürûr ve neşât bulmağa denir. Mü’ellifin serdi ve şârihin beyânı üzere bunlar ism-i masdarlardır. Lâkin مُرَايَحَةٌ [murâyahat] mufâ’ale olmakla zâhiren ism olarak müsta’meldir. Ve رَوَاحٌ [revâh] ve رُؤُوحٌ [ru’ûh] قُعُودٌ [ku’ûd] vezninde ve رَاحٌ [râh] ve رِيَاحَةٌ [riyâhat] كِتَابَةٌ [kitâbet] vezninde ondan masdarlardır; yukâlu: رَاحَ لِذَلِكَ اْلأَمْرِ يَرَاحُ رَوَاحًا وَرُؤُوحًا وَرَاحًا وَرِيَاحَةً مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ إِذَا أَشْرَفَ لَهُ وَفَرِحَ Ve رَوَاحٌ [revâh] Akşam vaktine, 'alâ-kavlin geceye kadar vakte denir ve tekûlu: رُحْنا رَوَاحًا وَتَرَوَّحْنَا أَيْ سِرْنَا فِيهِ أَوْ عَمِلْنَا ke-mâ zukire; ve yukâlu: خَرَجُوا بِرِيَاحٍ مِنَ الْعَشِيِّ وَرَوَاحٍ وَأَرْوَاحٍ أَيْ بِأَوَّلٍ Ve رَوَاحٌ [revâh] رَوْحٌ [revh] gibi vakt-i mezbûrede bir yere gitmek ma’nâsınadır; tekûlu: رُحْتُ الْقَوْمَ وَإِلَيْهِمْ وَعِنْدَهُمْ رَوْحًا وَرَوَاحًا أَيْ ذَهَبْتُ إِلَيْهِمْ رَوَاحًا Ve 'Arablar “o işi ben kolaylıkla işlerim” diyecek yerde أَفْعَلُهُ فِي سَرَاحٍ وَرَوَاحٍ derler, فِي سُهُولَةٍ ma’nâsına.

İçe kavisli olma.

[hava] esmek, (kalbini, ruhunu) canlandırmak, hayat vermek, havalandırmak, hava esmek, iyi karşılamak, evine dönmek.

(a. c. : ervah) : 1) can, nefes. 2) canlılık, his, duygu. 3) en mühim nokta, öz. Merkez-i rûh-i hayvanî : kalb. Merkez-i rûhu nefsânî : dimağ. Merkez-i rûh-i tabîî : kan. kim. esans. 5) ispirto gibi uçucu gaz. rûh-ullah : Hz. îsâ. rûh-ül-emîn, —ül-kudüs : Cebrail. 6) müz. Türk müziğinde en az beş altı asırlık bir mürekkep makam olup zamanımıza kalmış numunesi, yoktur.

(a. i.) : “ rahat, gönül rahatlığı" revh-i rûh : can rahatı. 2) rahmet. revh-ullah : Allah’ın rahmeti. revh ü reyhan : rahat ile rızık. 3) hafif esen rüzgârın verdiği tatlılık, canlılık.

Can, ruh, silah namlusu, öz. Az kullanılan anlamları ise şunlardır; (müe. ve müz.) [cogul] أَرْوَاح ruh, şahıs, kişi, cevher, kimse, asıl, nefs, öz varlık, nefis, hakikat, mahiyet, nitelik, varlık, vahiy, maddenin zıddı, hayal, tin, manevi kuvvetlerin tamamı, bilinç, damıtma ile elde edilen madde.

iz. ar. cm: ervâh. 1. İnsanda ve hayvandaki madde-i hayâtiyye, can: bedende ruh var iken: ruhuna rahmet olsun! 2. Hareket, faaliyet, kuvvet: bu adamda hiç ruh yoktur. 3. Te’sîr, müessirlik: bu ibâre pek sönüktür, biraz ruh verecek tabirât bulmalı. 4. Bir madde-i nebâtiyye vesâireden çıkarılan hulâsa ki ekseriya pek hafif ve tayyâr bir mayi‘ hâlinde olur: nane ruhu, afyon ruhu, lokman ruhu, nişadır ruhu, tuz ruhu. روح اﷲ Ruhullah = Hazreti İsa (a.s.).