اَلرَّوْحُ [er-revh] (râ’nın fethi ve vâv’ın sükûnuyla) Râhat ve rahmet ma’nâlarınadır ki zikr olundu. Ve رَوْحٌ [revh] Masdar olur, bir nesneye yel dokunmak ma’nâsınadır; yukâlu: رَاحَتِ الرِّيحُ الشَّيْءَ تَرَاحُهُ رَوْحًا مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ إِذَا أَصَابَتْهُ ve yukâlu: رِيحَ الْغَدِيرُ عَلَى بِنَاءِ الْمَفْعُولِ إِذَا أَصَابَتْهُ الرِّيحُ Ve rîh bulmak ma’nâsınadır ki yukâlu: رَاحَ الشَّجَرُ إِذَا وَجَدَ الرِّيحَ Ve rüzgâra girmek ya’nî rüzgârlı yere varmak 'alâ-kavlin rüzgâr dokunmakla helâk olmak ma’nâsınadır; yukâlu: رِيحَ الْقَوْمُ عَلَى بِنَاءِ الْمَفْعُولِ إِذَا دَخَلُوا فِي الرِّيحِ أَوْ أَصَابَتْهُمْ فَجَاحَتْهُمْ

اَلرُّوحُ [er-rûh] (râ’nın zammıyla) Mâ-bihi hayâtu’l-enfüs ya’nî mâdde-i hayât olan vedî’a-i ilâhiyyeye denir ki cân ta’bîr olunur ve hukemâ ona نَفْسٌ [nefs] ıtlâk ederler. Ve رُوحٌ [rûh] lafzı müzekkerdir, نَفْسٌ [nefs] i’tibârıyla mü’ennes dahi olur.

Rahmet, rahat, rüzgarın esintisi.

اَلرَّوْهُ [er-revh] (râ’nın fethi ve vâv’ın sükûnuyla) ve اَلرُّوَاهُ [er-ruvâh] (غُرَابٌ [gurâb] vezninde) Su yer yüzünde beri öte oynayıp çalkanmak ma’nâsınadır; yukâlu: رَاهَ الْمَاءُ رَوْهًا وَرُوَاهًا إِذَا اضْطَرَبَ عَلَى وَجْهِ الْأَرْضِ ve yukâlu: مَا أَعْجَبَ رُوَاهُ الْمَاءِ أَيِ اضْطِرَابُهُ عَلَى وَجْهِ الْأَرْضِ

İçe kavisli olma.

[hava] esmek, (kalbini, ruhunu) canlandırmak, hayat vermek, havalandırmak, hava esmek, iyi karşılamak, evine dönmek.

(a. c. : ervah) : 1) can, nefes. 2) canlılık, his, duygu. 3) en mühim nokta, öz. Merkez-i rûh-i hayvanî : kalb. Merkez-i rûhu nefsânî : dimağ. Merkez-i rûh-i tabîî : kan. kim. esans. 5) ispirto gibi uçucu gaz. rûh-ullah : Hz. îsâ. rûh-ül-emîn, —ül-kudüs : Cebrail. 6) müz. Türk müziğinde en az beş altı asırlık bir mürekkep makam olup zamanımıza kalmış numunesi, yoktur.

(a. i.) : “ rahat, gönül rahatlığı" revh-i rûh : can rahatı. 2) rahmet. revh-ullah : Allah’ın rahmeti. revh ü reyhan : rahat ile rızık. 3) hafif esen rüzgârın verdiği tatlılık, canlılık.

Can, ruh, silah namlusu, öz. Az kullanılan anlamları ise şunlardır; (müe. ve müz.) [cogul] أَرْوَاح ruh, şahıs, kişi, cevher, kimse, asıl, nefs, öz varlık, nefis, hakikat, mahiyet, nitelik, varlık, vahiy, maddenin zıddı, hayal, tin, manevi kuvvetlerin tamamı, bilinç, damıtma ile elde edilen madde.

اَلرَّوَاحُ [er-revâh] ve اَلرَّوَاحَةُ [er-revâhat] (râ’ların fethiyle) ve اَلرَّاحَةُ [er-râhat] ve اَلْمُرَايَحَةُ [el-murâyahat] (mîm’in zammıyla) ve اَلرَّوِيحَةُ [er-revîhat] (سَفِينَةٌ [sefînet] vezninde) Şey’-i mechûle yakîn ve ıttılâ’ tahsîlinden nâşî sürûr ve neşât bulmağa denir. Mü’ellifin serdi ve şârihin beyânı üzere bunlar ism-i masdarlardır. Lâkin مُرَايَحَةٌ [murâyahat] mufâ’ale olmakla zâhiren ism olarak müsta’meldir. Ve رَوَاحٌ [revâh] ve رُؤُوحٌ [ru’ûh] قُعُودٌ [ku’ûd] vezninde ve رَاحٌ [râh] ve رِيَاحَةٌ [riyâhat] كِتَابَةٌ [kitâbet] vezninde ondan masdarlardır; yukâlu: رَاحَ لِذَلِكَ اْلأَمْرِ يَرَاحُ رَوَاحًا وَرُؤُوحًا وَرَاحًا وَرِيَاحَةً مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ إِذَا أَشْرَفَ لَهُ وَفَرِحَ Ve رَوَاحٌ [revâh] Akşam vaktine, 'alâ-kavlin geceye kadar vakte denir ve tekûlu: رُحْنا رَوَاحًا وَتَرَوَّحْنَا أَيْ سِرْنَا فِيهِ أَوْ عَمِلْنَا ke-mâ zukire; ve yukâlu: خَرَجُوا بِرِيَاحٍ مِنَ الْعَشِيِّ وَرَوَاحٍ وَأَرْوَاحٍ أَيْ بِأَوَّلٍ Ve رَوَاحٌ [revâh] رَوْحٌ [revh] gibi vakt-i mezbûrede bir yere gitmek ma’nâsınadır; tekûlu: رُحْتُ الْقَوْمَ وَإِلَيْهِمْ وَعِنْدَهُمْ رَوْحًا وَرَوَاحًا أَيْ ذَهَبْتُ إِلَيْهِمْ رَوَاحًا Ve 'Arablar “o işi ben kolaylıkla işlerim” diyecek yerde أَفْعَلُهُ فِي سَرَاحٍ وَرَوَاحٍ derler, فِي سُهُولَةٍ ma’nâsına.