اَلرَّاكِبَةُ [er-râkibet] ve اَلرَّاكُوبُ [er-râkûb] ve اَلرَّكَّابَةُ [er-rekkâbet] (كَذَّابَةٌ [kezzâbet] vezninde) رَاكِبٌ [râkib]-i mezkûr gibi hurmâ ağacının bâlâsında olan şol şâha denir ki aşağıya sarkık olup lâkin yere dokunmaya.

اَلرَّقُوبُ [er-rakûb] (صَبُورٌ [sabûr] vezninde) Şol ‘avrettir ki zevcinin fevtine muntazıra ola ki yâ irsine mazhar yâhûd zevc-i âher ile behre-vâr ola; yukâlu: إِمْرَأَةٌ رَقُوبٌ إِذَا كَانَتْ تُرَاقِبُ مَوْتَ بَعْلِهَا Ve şol nâkaya denir ki müzâhame vaktinde havuza karîb olmayıp indifâ’-ı müzâhameye terakkub eder ola. Bu, haslet-i mahmûdedir. Ve رَقُوبٌ [rakûb] Evlâdı durmayan hatuna denir; 'alâ-kavlin veledi fevt olmuş hatuna denir.

اَلرُّكُوبُ [er-rukûb] (قُعُودٌ [ku’ûd] vezninde) ve اَلْمَرْكَبُ [el-merkeb] (مَقْعَدٌ [mak’ad] vezninde) Binmek ve süvâr olmak ma’nâsınadır; yukâlu: رَكِبَ الْفَرَسَ رُكُوبًا وَمَرْكَبًا مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ إِذَا عَلاَهُ Ve günâh yâhûd bir nâ-sezâ fi’l işlemek ma’nâsına isti’mâl olunur, gûyâ ki fi’l-i mezbûre rükûb etmiş olur; yukâlu: رَكِبَ الذَّنْبَ إِذَا اقْتَرَفَهُ

اَلرَّقُوبُ [er-rekûb] (râ’nın fethi ve kâf’ın zammıyla) Şol 'avrettir ki veledi durmaya. Recüle dahi رَقُوبٌ [rekûb] derler, veledi durmadığı için. Ve رَقُوبٌ [rekûb] Şol 'avrete derler ki zevcinin mevtine muntazır olur, mîrâsın yemek için. Ve رَقُوبٌ [rekûb] Şol deveye dahi derler ki müzâhame vaktinde havuza karîb olmaya. Bu hâlet devenin asâletine ve iyiliğine delâlet eder.

اَلرُّقُوبُ [er-rukûb] (râ’nın zammıyla) ve اَلرِّقْبَةُ [er-rikbet] ve اَلرِّقْبَانُ [er-rikbân] (bi’l-kesri fîhimâ ve sükûni’l-kâf) Gözetmek ma’nâsına; yukâlu: رَقَبْتُ الشَّيْءَ أَرْقُبُهُ رُقُوبًا وَرِقْبَةً وَرِقْبَانًا إِذَا رَصَدْتَهُ