اَلرَّقَّةُ [er-rakkat] (râ’nın fethiyle) Şol arza denir ki dere ve çay yanında olmakla taşkınlıklarında onu su basıp ba’dehu çekilir ola. O yerin ekini hâssaten bostânı pek kuvvetli mukbil olur, Furât ve Nîl kenârlarında öylece zer’ ederler; cem’i رِقَاقٌ [rikâk] gelir râ’nın kesriyle; yukâlu: زَرَعُوا فِي الرَّقَّةِ وَهِيَ الْأَرْضُ إِلَى جَنْبِ الْوَادِي يَنْبَسِطُ الْمَاءُ عَلَيْهَا أَيَّامَ الْمَدِّ ثُمَّ يَنْضُبُ Ve رَقَّةُ [Rakkat] Furât üzerinde bir belde adıdır ki Diyâr-ı Rebî’a’nın vâsıtasıdır, hâlen şehrine Ruhâ ıtlâk olunur. Ve Bagdâd garbîsinde bir şehr-i âher ismidir, Rakka-i Vâsit dedikleri olacaktır. Ve o şehrden bir fersah aşağıcada bir karye adıdır. Ve Îrân’dan kuhistân eyâletinde bir belde adıdır. Ve iki mevzi’ adlarıdır. Hep vech-i tesmiyeleri arz-ı mersûmede vâki’ olduklarına mebnîdir. Mütercim der ki Mesâ’il-i Rakkiyyât evvelki Rakka’da İmâm Muhammed kâdî iken cem’ ve iftâ eyledikleri mesâ’il ve fetâvâdan 'ibârettir, niteki hadîsiyye hadîse şehrinde kâdî iken iftâ eylediklerinden 'ibârettir.

اَلرِّقَةُ [er-rikat] (râ’nın kesriyle) Bu dahi sikkeli akçeye denir; cem’i رِقُونَ [rikûn] gelir. Şârih der ki bu إِرَةٌ [iret] ile إٍرُونَ [irûn] gibidir; ve minhu’l-hadîsu: “فِي الرِّقَةِ رُبُعُ الْعُشُرِ” Ve رِقَةٌ [rikat] Buğdaycık otunun ibtidâ nâbit olanına denir. Ve şol arza denir ki ibtidâ güz faslında yâhûd orta yaz mevsiminde ona yağmur yağmakla tâze ve yeşil otlar bitmiş ola. رِقَةٌ [rikat] kelimesinde hâ’, vâv-ı mahzûfeden 'ivazdır, وَعْدٌ [va’d] ve عِدَةٌ ['idet] gibi.

اَلرِّقَّةُ [er-rikkat] (râ’nın kesriyle) Rahm ve şefkat ma’nâsınadır ki kalb yufkalığından neş’et eden mihrübânlıktır; tekûlu: رَقَقْتُ لَهُ أَرِقُّ رِقَّةً مِنَ الْبَابِ الثَّانِي إِذَا رَحِمْتَ Ve utanmak ma’nâsına müsta’meldir; yukâlu: رَقَّ مِنْهُ إِذَا اسْتَحْيَا Ve yufka olmak ma’nâsınadır; yukâlu: رَقَّ الشَّيْءُ إِذَا دَقَّ Mü’ellifin Basâ’ir’de beyânına göre دِقَّةٌ [dikkat] ve رِقَّةٌ [rikkat] bir ma’nâyadır, lâkin dikkatte bir nesnenin cevânibi i’tibârıyladır ki ondan incelikle ta’bîr olunur ve rikkatte 'umku i’tibârıyladır ki ondan yufkalık ile ta’bîr olunur. Pes rikkat hâleti cismde olsa safâkata muzâdd olur, meselâ ثَوْبٌ رَقِيقٌ denir, لَيْسَ بِصَفِيقٍ demektir ve nefs ve zâtta olsa cefvet ve gılzate mukâbil olur; meselâ زَيْدٌ رَقِيقُ الْقَلْبِ derler, لَيْسَ بِقَاسِي الْقَلْبِ demektir. İntehâ.

اَلرَّقَّةُ [er-rakkat] (râ’nın fethi ile) Şol yerdir ki dere kurbünde olmağın sel zamânında üzerine su yayılır, çekildikten sonra ekin için hûb olur. Ve رَقَّةُ [Rakkat] (kezâlik lâm-ı ta’rîfle) Bir şehrin adıdır.

اَلرِّقَةُ [er-rikat] (râ’nın kesriyle) Bi-ma’nâhu; ve’l-hâ’u 'ivazun 'ani’l-vâvi. Ve fi’l-hadîsi: “فِي الرِّقَةِ رُبْعُ الْعُشْرِ”

اَلرِّقَّةُ [er-rikkat] (râ’nın kesriyle) Yufka olmak; yukâlu: رَقَّ الشَّيْءُ يَرِقُّ رِقَّةً مِنَ الْبَابِ الثَّانِي