اَلرَّجِيعُ [er-recî’] (أَمِيرٌ [emîr] vezninde) رَجْعٌ [rec’] gibi göle denir, غَدِيرٌ [gadîr] ma’nâsına. Bunlar matar ile tesmiye yâhûd terâcu’-ı emvâcı tasavvuruyladır. Ve mütekellimine redd olunan kelâma ıtlâk olunur; tekûlu: إِيَّاكَ وَالْكَلاَمَ الرَّجِيعَ أَيِ الْمَرْدُودَ إِلَى صَاحِبِهِ Ve fışkıya denir; yukâlu: إِمْتَلَأَتِ الطُّرُقُ مِنْ رَجْعِ الدَّوَابِّ وَرَجِيعِهَا أَيْ رَوْثِهَا Ve insân necâsetine denir. Bunlar hâlet-i ûlâsından mercû’ olduklarına mebnîdir. ‘Arablar neces-i insânîden ذُو الْبَطْنِ [zu’l-batn] ile kinâye ederler. Burada Vankulu merhûm batnından bir garîb ma’nâ izhâr eylemiştir. Ve رَجِيعٌ [recî’] Hayvânın gevişine ıtlâk olunur ki yuttuktan sonra geri i’âde eder. Ve her nesne ki geri redd ve i’âde oluna, ona رَجِيعٌ [recî’] denir, مَرْجُوعٌ [mercû’] ma’nâsına. Ve رَجِيعٌ [recî’] رِجْعٌ [ric’] gibi tekrâr be-tekrâr sefer eşmiş, yortmuş deveye denir; yukâlu: نَاقَةٌ رِجْعُ سَفَرٍ وَرَجِيعُ سَفَرٍ إِذَا كَانَ قَدْ رَجَعَ فِيهِ مِرَارًا Ve defe’âtla sefer eylemekten dermânde olmuş deveye denir; mü’ennesi رَجِيعَةٌ [recî’at]tır. ‘Alâ-kavlin mehzûl olanına yâhûd seferden geri ircâ’ olunmuş deveye denir; cem’i رُجُعٌ [rucu’]dur zammeteynle; yukâlu: بَعِيرٌ رَجِيعٌ وَإِبِلٌ رُجُعٌ أَيْ كَالٌّ مِنَ السَّفَرِ أَوْ مَهْزُولٌ أَوْ هُوَ مَا رَجَعْتَهُ مِنْ سَفَرٍ Ve şol eski libâsa ıtlâk olunur ki ba’zı ‘amel ile tâzelenip cedîd gibi ola; yukâlu: جَاءَ وَعَلَيْهِ ثَوْبٌ رَجِيعٌ أَيْ خَلَقٌ مُطَرًّى Ve رَجِيعٌ [Recî’] Huzeyl kabîlesi yurdunda bir su adıdır ki 'Usfân semtinde Hedde nâm mahalle yedi mîl mesâfede vâki’dir. Onda bir vak’a olmakla ashâbdan Mersed b. Ebî Mersed gadren şehîd oldu. Sûret-i icmâlîsi budur ki ‘Adal ve kâre kabîlelerinden ba’zı kimseler hâk-i pây-i Hazret-i Risâlet-penâhîye gelip ta’lîm-i şerâyi’-i İslâm eylemek için kendiler ile ba’zı kimseler irsâl olunmağı istid’â eylemeleriyle mefhar-i enâm 'aleyhi’s-selâm hazretleri dahi zikr olunan Mersed ile ‘Âsim b. sâbit ve hubeyb b. ‘Adiyy ve sâ’ir ba’zı zevât-ı kirâmı ki cümlesi kurrâ-i Kur’ân idi, irsâl buyurdular. Mevzi’-i mezbûra vusûllerinde ehl-i kabîle o zât-ı şerîfleri gadr ve hıyânetle şehîd edip hubeyb ile Zeyd b. ed-Desine’yi hayyen Mekke’ye götürüp onda salb eylediler, radıyallâhu ‘anhum. سَرِيَّةُ الرَّجِيعِ [seriyyetu’r-recî’] cümle-i serâyâdandır. Ve رَجِيعٌ [recî’] Tere ıtlâk olunur, عَرَقٌ [‘arak] ma’nâsına. Ve şol ipe denir ki bükümü çözülüp bozulduktan sonra tekrâr örülmüş yâ bükülmüş ola; yukâlu: حَبْلٌ رَجِيعٌ إِذَا كَانَ قَدْ نُقِضَ ثُمَّ فُتِلَ ثَانِيَةً Ve soğuduktan sonra tekrâr ısıtılmış ta’âma denir; tekûlu: أَكَلْتُ طَعَامًا رَجِيعًا إِذَا كَانَ قَدْ بَرَدَ ثُمَّ أُعِيدَ إِلَى النَّارِ Ve at geminin damağına denir döndüğü için, فَأْسُ اللِّجَامِ [fe’su’l-licâm] ma’nâsına. Ve bahîl şahsa ıtlâk olunur; tekrâr be-tekrâr mes’ûl olup vermediği için; kâzûret ma’nâsına olan رَجِيعٌ [recî’] ile mütevârid olması mekkâre ittifâkıyyâtındandır; yukâlu: رَجُلٌ رَجِيعٌ أَيْ بَخِيلٌ