(a. i.) : (bkz. : zemm).

(a.) : ikınama; ayıplama.

iz. ar. Birinin kötülüğünü söyleme, ayıplama, yerme, çekiştirme, kadh, hicv: filân adamı zemmetti; insan yârını ağyârına zemm etmemeli; ağzı zemme alıştırmamalı.

اَلذَّمُّ [ez-zemm] (zâl’ın fethi ve mîm’in teşdîdiyle) ve اَلْمَذَمَّةُ [el-mezemmet] (mîm’in ve zâl’ın fethiyle) Yermek ve karamak ma’nâsınadır, övmek mukâbilidir; yukâlu: ذَمَّهُ ذَمًّا وَمَذَمَّةً مِنَ الْبَابِ الْأَوَّلِ ضِدُّ مَدَحَهُVe tekûlu: إِفْعَلْ كَذَا وَخَلَاكَ ذَمٌّ أَيْ خَلَا مِنْكَ ذَمٌّ أَيْ لَا تُذَمُّ Burada إِفْعَلْ emr-i sîgasıyladır. Ve vâv-ı خَلَاكَ lâm-ı ta’lîl ma’nâsına olmakla “Sen şöylece işle ki senden zemm ve levm zâ’il olsun” ya’nî beyne’n-nâs melûm ve mezmûm olmayasın. Ve ذَمٌّ [zemm] Burundan sümük akmak ma’nâsınadır; yukâlu: ذَمَّ أَنْفَهُ وَذَنَّ إِذَا سَالَ

اَلذِّمُّ [ez-zimm] (zâl’ın kesriyle) Kefâlet ma’nâsınadır. Ve fart-ı hüzâlden ölümcül kertesine varmış insân ve hayvâna denir; yukâlu: رَجُلٌ وَفَرَسٌ ذِمٌّ أَيِ الْمُفْرِطُ الْهُزَالِ الْهَالِكُ

vn. A disparaging, disparagement.

اَلذَّمُّ [ez-zemm] (zâl’ın fethi ve mîm’in teşdîdiyle) Yermek ki övmeğin mukâbilidir; yukâlu: ذَمَّهُ مِنَ الْبَابِ الْأَوَّلِ Kâle İbnu’s-Sikkît; yukâlu: إِفْعَلْ كَذَا وَكَذَا أَوْ خَلَاكَ ذَمٌّ قَالَ وَلَا تَقُلْ وَخَلَاكَ ذَنْبٌ وَالْمَعْنَى وَخَلَا مِنْكَ ذَمٌّ أَيْ لَا تَذُمُّ