(a. i. c. : hatarât) : tehlike.

iz. ar. Tehlike, muhâtara, emniyetsizlik; pür-hatar = tehlikesi çok, tehlikeli.

اَلْحَتَارُ [el-hatâr] (سَحَابٌ [sehâb] vezninde) حِتْرٌ [hitr] gibi çadır eteklerine vasl eyledikleri parçaya denir. Ve bir nesneyi dâ’iren-mâ-dâr ihâta eyleyen şey’e denir, kulağın çevresinde olan zih ve çadır şukkalarının pervâzları ve tırnağı ihâta eden et ve kalbur ve elek kasnakları gibi. Ve حَتَارٌ [hatâr] Dübür halkasına denir, 'alâ-kavlin dübür ile kubul aralığına, 'alâ-re’yin hâyeler aralığında olan zih gibi uzun çizgiye denir. Ve gözün iç tarafından kapağın dâ’iren-mâ-dâr zihine denir ki gözü ihâta eder. Ve devenin ağızının nihâyetinde olan azı dişi hey’etinde olan et pâresine denir. Ve şol ipe denir ki kıl çadırların arkuru çevresine şerit gibi bend ederler ki ona tınâbları bağlanır.

اَلْهُتْرُ [el-hutr] (hâ’nın zammıyla) Pîrlikten yâhûd bir 'illet yâ hüzn ve keder makûlesi 'ârızadan nâşî 'akl ve şu’ûra 'ârız olan zevâl ve ihtilâle denir ki ismdir; yukâlu: عَرَضَ لَهُ الْهُتْرُ وَهُوَ ذَهَابُ الْعَقْلِ مِنْ كِبَرٍ أَوْ مَرَضِ أَوْ حُزْنٍ

v. n. 1. A raising and poising a stone, etc. 2. An upraising the right fore-finger in declaring the unity of God.

اَلْخَطَرُ [el-hatar] (fethateynle) Helâka müşrif olmak. Ve خَطَرٌ [hatar] Kezâlik ödüle derler ki yarış mahallinde her kim geçerse ona verilir. Ve خَطَرٌ [hatar] Kadr ve menzileye dahi derler. Ve misle dahi derler; yukâlu: هَذَا خَطَرٌ لِهَذَا أَيْ مِثْلٌ لَهُ فِي الْقَدْرِ

اَلْخَطْرُ [el-hatr] (hâ’nın fethi ve tâ’nın sükûnuyla) ve اَلْخَطَرَانِ [el-hatarân] (fethateynle) Deve kuyruğun merreten ba’de uhrâ kaldırıp uyluğuna vurmak; yukâlu: خَطَرَ الْبَعِيرُ بِذَنَبِهِ يَخْطُرُ خَطَرًا وَخَطَرَانًا مِنَ الْبَابِ الثَّانِي Ve gönder titreyip hareket etmeğe dahi derler; yukâlu: خَطَرَ الرُّمْحُ يَخْطُرُ أَيِ اهْتَزَّ Ve إِهْتِزَازٌ [ihtizâz] zâ’eyn-i mu’cemeteynle titremektir. Ve خَطَرَانٌ [hatarân] Yürürken salınmağa derler. Ve خَطَرَانُ الدَّهْرِ [hatarânu’d-dehr] Zamânenin musîbetleri ve âfetleridir; yukâlu: خَطَرَ الدَّهْرُ خَطَرَانَهُ كَمَا يُقَالُ ضَرَبَ ضَرَبَانَهُ

اَلْخِطْرُ [el-hitr] (hâ’nın kesri ve tâ’nın sükûnuyla) Bir ottur ki onunla hidâb olunup ya’nî kınâ gibi isti’mâl olunur, a’zâ boyamada ve lâkin kesîrü’l-mâ’dır. Ve kesret-i mâ’ile iştihârı olduğu için, suyu çok olan süte dahi خِطْرٌ [hitr] derler. Ve خِطْرٌ [hitr] Çokluk deveye dahi derler.