(f. a. i.) : vücutta husule gelen ben, nokta.

iz. ar. cm. ahvâl. 1. Oluş, bulunuş, sûret, hey’et, keyfiyet: ne hâldesiniz? kendisini fenâ bir hâlde gördüm; onun hâlini gözünüzün önüne getirin; o binânın o vakitki hâliyle şimdiki hâli arasında çok fark vardır. 2. Şimdiki zaman, vakt-i hâzır, mâzî ile istikbâl arası: istikbâli hâle fedâ etmemeli. 3. Mecâl, kuvvet, tâkat: hâlim kalmadı, bîçârenin ayakta duracak hâli yoktur. 4. Müşkilât, sıkıntı, gâile: bu işi görünceye kadar başıma hâl geldi. 5. Sûfiyyûnun muvakkaten mazhar oldukları cezbe: vecd ve hâl sâhibi. 6. Dert, keder, elem: herkesin hâlini bir Allah bilir. 7. d. (Sarf-ı Türkîde) ahvâl-i ismin beheri: mücerred, mef‘ûlü- bih hâli. 8. (kezâ sarf-ı Türkîde) zamân-ı hâzırda cereyân etmekte olan hadese delâlet eden fiil sîgası: geliyor, gidiyor gibi. 9. (nahv-i Arabî’de) ederek manasını beyân eden sıfat ki mensûb okunur: جائنى زيد راجلا = câenî zeydun râcilen (=Zeyd bana yürüyerek geldi) gibi.

s. 1. A mole on the face or body. 2. A pimple or small tumor. 3. A dot on a die. 4. A spot, speck, speckle; a freckle. 5. (mystics) The centre of the divine unity, which is the beginning and end of all things; also, a spot of disobedience or perversity in an otherwise spotless character; also, the centre of the soul; also, Muhammed; also, a point of good in an otherwise bad character.

s. 1. (pl. اخوال , fem. خالە) A maternal uncle, one’s mother’s brother. 2. (pl. خیلان) A mole on the body.

a. & s. 1. One who, in a prayer, specializes a particular person. 2. More or less cellular or porous, reticulated, expanded or spongy of texture. 3. Weak and deficient in courage. 4. Poor and needy.

اَلْخَالُ [el-hâl] ('alâ-vezni اَلْحَال [el-hâl]) Bir nesneyi gereği gibi görüp gözetip ri’âyet eden kimse; yukâlu: هُوَ خَالُ مَالٍ

اَلْخَوْلِيُّ [el-havliyy] (hâ’nın fethi ve vâv’ın sükûnu ve âhirinde yâ’nın teşdîdiyle) Bi-ma’nâhu; yukâlu: هُوَ خَوْلِيُّ مَالٍ أَيْ حَسَنُ الْقِيَامِ عَلَيْهِ Ve خَالٌ [hâl] Liyâkat ma’nâsına da gelir; yukâlu: تَخَوَّلْتُ فِي بَنِي فُلَانٍ خَالًا مِنَ الْخَيْرِ أَيْ أَخَلْتُ وَتَوَسَّمْتُ Ve تَوَسُّمٌ [tevvessum] Bir nesneyi firâsetle bilmeğe dahi derler. Ve خَالٌ [hâl] Ana karındaşına dahi derler, dayı ma’nâsına. Ve خَالٌ [hâl] Sancağa dahi derler, livâ ma’nâsına. Ve bürd dedikleri kumâşın bir nev’ine dahi derler.