(a. i.) : 1) dış, dışarı. 2) dışarı çıkan, dışarda, dışta. 3) hiç ilgisi olmıyan kimse. Hareket-i hâriç. İbtidâ-i hâriç : medrese yolunda ilk rütbeler.

sıf. ar. s: hârice. [خروج hurûc’dan if.] Dış, dışarı, bir şeyin dışarısında bulunan, bîrûn, dâhil mukâbili: hesaptan hâriç; hâriç ez imkân. ≡ iz. 1. Bir şeyin dış tarafı, dışarısı, cihet-i hâriciye, bîrûn: bu evin hârici dâhilinden güzeldir. 2. Ecnebî memleket, bir devletin kalem-revî hâricinde olan yerler: İstanbul’a şeker hâriçten gelir.

حَارِجٌ [hâric] Yemen’de bir mevzi’dir.

a. (fem. خارجە) Outside, exterior, external.

s. 1. The outside surface or part of a thing. 2. Space exterior to a thing. 3. The material or visible world. 4. A result, what comes out. 5. An eccentric (in the Ptolemaic astronomy). 6. (astron.) A star that is not included in the figure of a constellation. 7. The seventh grade of university professors.

(رِ) [ ع. ]
۱- (اِفا.) خروج کننده.
۲- (اِ.) بیرون، ظاهر چیزی.