is. ar. “خ” harfinin ism-i Arabîsidir. üstünde noktası olması hasebiyle “خاء معجمه” hâ’-i mu‘ceme, “خاء منقوطه” hâ’-i menkûta, “خاء ﹼفوقانيه hâ’-i fevkâniye” dahi denilir.

خَاءِ [hâ’] (hâ-i mu’ceme ile ve hemzenin kesr üzere binâsı ile) ‘Acele kıl ma’nâsınadır, إِعْجَلْ gibi, Ebû Zeyd rivâyeti üzere. Bu dahi şol savttır ki kesr üzere binâ olunmuştur, bunda tesniye ve cem’ ve mü’ennes berâber olur. Ve İbn Seleme eyitti: خَاءِ بِكَ derler خِبْتَ ma’nâsına, ya’nî “Hâ’ib ve hâsir ola” ma’nâsına. Pes بخَائِبِكَ deseler bâ-i cârre خَائِبُكَ ma’nâsına olur خَيْبَةٌ [haybet]ten ve bu Ebû Zeyd zikr eylediği ma’nânın gayrı olduğu hafî değildir.