ح وب [حوبا]
قال: يا ابن عباس: أخبرني عن قول الله عزّ وجلّ: إِنَّهُ كانَ حُوباً كَبِيراً .
قال: إثما كبيرا بلغة الحبشة.
قال: وهل تعرف العرب ذلك؟
قال: نعم، أما سمعت الأعشى وهو يقول:
فإنّي وما كلّفتموني من أمركم … ليعلم من أمسى أعقّ وأحوبا

حوب

{حُوبا}: إثما.

vn. 1. A veiling, curtaining, hiding or protecting. 2. An intervening as an obstacle; intervention. 3. A preventing, a hindering.

اَلْحُوبُ [el-hûb] (zamm-ı hâ ile) Günâh, ism ma’nâsına.

s. 1. Sin; crime; wrong. 2. Want; poverty. 3. Grief, sorrow. 4. Distress; fatigue; pain.

اَلْحُوبُ [el-hûb] (hâ’nın zammıyla) Günâh ve hüzn ve vahşet ma’nâlarınadır ki zikr olundu. Ve helâk ve demâr ma’nâsınadır. Ve belâ’ ve mihnet ve maraz u 'illet ma’nâlarınadır. Ve nefs ve zât ma’nâsınadır.

اَلْخَوْبُ [el-havb] (hâ’nın fethi ve vâv’ın sükûnuyla) Fakîr ve muhtâc olmak ma’nâsınadır; yukâlu: خَابَ الرَّجُلُ يَخُوبُ خَوْبًا اِذَا افْتَقَرَ

Günah.

اَلْحَوْبُ [el-havb] ve اَلْحَوْبَةُ [el-havbet] (hâ’ların fethi ve vâv’ların sükûnuyla) Peder ve mâderden her birine denir ebevân ma’nâsına. Şârih der ki Zemahşerî’nin beyânına göre bu mâdde günâh ma’nâsına mevzû’ olup ba’dehu sâ’ir ma’ânîde birer münâsebetle isti’mâl olundu. Ez-cümle ‘adem-i mürâ’âtı ism ve günâh olan hak ve hürmette isti’mâl olunup ba’dehu hak ve hürmeti lâzım olan ebeveynde ve sâ’ir akribâda ve karâbette isti’mâl olundu. Ve حَوْبٌ [havb] ve حَوْبَةٌ [havbet] Kızkardeşe denir, أُخْتٌ [uht] ma’nâsına. Ve bir kimsenin kendi kızına denir, بِنْتٌ [bint] ma’nâsına. Ve حَوْبٌ [havb] Günâh ve ism ma’nâsınadır; hâ’nın zammıyla da câ’izdir; yukâlu: فِيهِ حَوْبٌ أَيْ إِثْمٌ ve حَوْبٌ [havb] Masdar olur günâh-kâr olmak ma’nâsına. Ve bunda dahi hâ’nın zammıyla câ’izdir; yukâlu: حَابَ الرَّجُلُ يَحُوبُ حَوْبًا بِكَذَا أَيْ أَثِمَ Ve hüzün ve endûh ve vahşet ma’nâlarınadır. Bu ma’nâlarda hâ’nın zammıyla da lügattir. Ve fenn ve darb ve sınf ma’nâsınadır. Ve cehd ve meşakkat ve fakr ve meskenet ma’nâlarınadır. Ve nev’ ve gûne ve türlü ma’nâsınadır. Ve ağrı ve dert ve veca’ ma’nâsınadır. Ve diyâr-ı Rebî’a’da bir mevzi’ adıdır. Ve erkek deveye denir, جَمَلٌ [cemel] gibi. Kesret-i isti’mâlle deveyi zecr edecek ya’nî ikâmet ve inâhat ve seyr ve tevkîfte tevbîh ve âzâr eyleyecek edâttan olmakla asvâttan olur. Ve bunda bâ’nın harekât-ı selâsıyla câ’izdir ve حَابِ [hâbi] dahi derler bâ’nın kesriyle.

اَلْحَوْبُ [el-havb] (feth-i hâ’ ile) Masdardır, günâh etmek ma’nâsına.