اَلْخَوْبُ [el-havb] (hâ’nın fethi ve vâv’ın sükûnuyla) Fakîr ve muhtâc olmak ma’nâsınadır; yukâlu: خَابَ الرَّجُلُ يَخُوبُ خَوْبًا اِذَا افْتَقَرَ

اَلْحَوْبُ [el-havb] ve اَلْحَوْبَةُ [el-havbet] (hâ’ların fethi ve vâv’ların sükûnuyla) Peder ve mâderden her birine denir ebevân ma’nâsına. Şârih der ki Zemahşerî’nin beyânına göre bu mâdde günâh ma’nâsına mevzû’ olup ba’dehu sâ’ir ma’ânîde birer münâsebetle isti’mâl olundu. Ez-cümle ‘adem-i mürâ’âtı ism ve günâh olan hak ve hürmette isti’mâl olunup ba’dehu hak ve hürmeti lâzım olan ebeveynde ve sâ’ir akribâda ve karâbette isti’mâl olundu. Ve حَوْبٌ [havb] ve حَوْبَةٌ [havbet] Kızkardeşe denir, أُخْتٌ [uht] ma’nâsına. Ve bir kimsenin kendi kızına denir, بِنْتٌ [bint] ma’nâsına. Ve حَوْبٌ [havb] Günâh ve ism ma’nâsınadır; hâ’nın zammıyla da câ’izdir; yukâlu: فِيهِ حَوْبٌ أَيْ إِثْمٌ ve حَوْبٌ [havb] Masdar olur günâh-kâr olmak ma’nâsına. Ve bunda dahi hâ’nın zammıyla câ’izdir; yukâlu: حَابَ الرَّجُلُ يَحُوبُ حَوْبًا بِكَذَا أَيْ أَثِمَ Ve hüzün ve endûh ve vahşet ma’nâlarınadır. Bu ma’nâlarda hâ’nın zammıyla da lügattir. Ve fenn ve darb ve sınf ma’nâsınadır. Ve cehd ve meşakkat ve fakr ve meskenet ma’nâlarınadır. Ve nev’ ve gûne ve türlü ma’nâsınadır. Ve ağrı ve dert ve veca’ ma’nâsınadır. Ve diyâr-ı Rebî’a’da bir mevzi’ adıdır. Ve erkek deveye denir, جَمَلٌ [cemel] gibi. Kesret-i isti’mâlle deveyi zecr edecek ya’nî ikâmet ve inâhat ve seyr ve tevkîfte tevbîh ve âzâr eyleyecek edâttan olmakla asvâttan olur. Ve bunda bâ’nın harekât-ı selâsıyla câ’izdir ve حَابِ [hâbi] dahi derler bâ’nın kesriyle.

اَلْحُوبُ [el-hûb] (hâ’nın zammıyla) Günâh ve hüzn ve vahşet ma’nâlarınadır ki zikr olundu. Ve helâk ve demâr ma’nâsınadır. Ve belâ’ ve mihnet ve maraz u 'illet ma’nâlarınadır. Ve nefs ve zât ma’nâsınadır.

vn. 1. A veiling, curtaining, hiding or protecting. 2. An intervening as an obstacle; intervention. 3. A preventing, a hindering.

اَلْحَوْبُ [el-havb] (feth-i hâ’ ile) Masdardır, günâh etmek ma’nâsına.

حَوْبَ [havbe] Bir kelimedir ki bununla deve zecr olunur. Bunda üç lügat vardır: biri حَوْبَ ve biri حَوْبُ ve biri حَوْبِ dir, bâ’nın fethi ve zammı ve kesriyle.

اَلْحُوبُ [el-hûb] (zamm-ı hâ ile) Günâh, ism ma’nâsına.