(a. i.) : yürek yufkalığı, acıma, merhamet.

(a. s.) : çok acıyan, çok acıyıcı. [Allah’ın adlarındandır].

iz. ar. Pek merhametli ve raûf ve rahîm olan Cenâb-ı Hakk: yâ Hannân!

اَلْحَنَّانُ [el-hannân] (شَدَّادٌ [şeddâd] vezninde) Bir şey’e pek şevk ve hanîn eden adama denir; yukâlu: هُوَ حَنَّانٌ إِلَيْهِ أَيْ يَشُوقُ إِلَيْهِVe حَنَّانٌ [hannân] 'Azîmü’r-rahmet olan Hak celle ve 'alâ hazretlerinin esmâ-i hüsnâsındandır, رَحِيمٌ [Rahîm] ma’nâsına. Şârih der ki bu حَنِينٌ [hanîn] mâddesinden değildir, belki حَنَانٌ [hanân] mâddesindendir ki rahmet ma’nâsınadır; فَاللهُ حَنَّانٌ أَيْ رَحِيمٌ Ve ba’zılar dedi ki حَنَّانٌ [hannân] kendiden i’râz edene ikbâl ve telattuf edici demektir. Ve حَنَّانٌ [hannân] Şol oka denir ki parmak aralığında fır fır döndürüldükte fırıltısı zuhûr eder ola. Ve açık ve vâzıh yola denir, şâh-râh ma’nâsına. Ve Cuheyne kabîlesinden bir şâ’ir ismidir. Ve 'Arabda bir feres-i ma’rûf adıdır. Ve Esed b. Nuvâs’ın lakabıdır. Ve şol deveye denir ki pek sür’atinden hanîn ve nâle ederek gider ola; yukâlu: خِمْسٌ حَنَّانٌ أَيْ بَائِصٌ لَهُ حَنِينٌ مِنْ سُرْعَتِهِ

اَلْحِنَّانُ [el-hinnân] (hâ’nın kesri ve nûn’un teşdîdiyle) حِنَّاءٌ [hinnâ’] lafzında lügattir ki kınaya denir.

s. Mercy, compassion, kindness.

a. (fem. حنانە) 1. Who yearns. 2. (A bow) that twangs, 3. Most-Compassionate (God).

اَلْحَنَانُ [el-hanân] (hâ’nın fethi ve nûn’un tahfîfiyle) Rahmet ma’nâsınadır; yukâlu minhu: حَنَّ عَلَيْهِ يَحِنُّ حَنَانًا Ve minhu kavluhu ta’âlâ: ﴿وَحَنَانًا مِنْ لَدُنَّا﴾ (مريم، 13) Ve 'İkrime işbu âyet-i kerîmenin tefsîrinde İbn 'Abbâs’tan radıyallâhu 'anhumâ rivâyet kılıp eyitti: İbn 'Abbâs ben bilmezem حَنَانٌ [hanân]ın ma’nâsı nedir demiştir. Ve 'Arab tâ’ifesi حَنَانَكَ يَا رَبِّ وَحَنَانَيْكَ يَا رَبِّ derler, ifrâd ile ve tesniye ile “Yâ rabb, rahmetin taleb ederim” ma’nâsına.

اَلْحَنَّانُ [el-hannân] (hâ’nın fethi ve nûn’un teşdîdiyle) Rahmet sâhibi olan kimse. Ve حَنَّانٌ [hannân] Âşikâre olan yola dahi derler, tarîk-i vâzıh ma’nâsına.