اَلْخَمْدُ [el-hamd] (حَمْدٌ [hamd] vezninde) ve اَلْخُمُودُ [el-humûd] (قُعُودٌ [ku’ûd] vezninde) Âteşin koru sönmeyerek 'alevi sâkin olmak ma’nâsınadır; yukâlu: خَمَدَتِ النَّارُ وَخَمِدَتْ خَمْدًا وَخُمُودًا مِنَ الْبَابِ اْلأَوَّلِ وَالرَّابِعِ إِذَا سَكَنَ لَهَبُهَا وَلَمْ يُطْفَأْ جَمْرُهَا Ve خَمْدٌ [hamd] ve خُمُودٌ [humûd] Bayılıp bîhod olmak ma’nâsına müsta’meldir; yukâlu: خَمَدَ الْمَرِيضُ إِذَا أُغْمِيَ عَلَيْهِ Kâle’ş-şârih ve minhu kavluhu ta’âlâ: ﴿خَامِدُونَ﴾ كِنَايَةٌ عَنْ مَوْتِهِمْ Ve hummânın şiddet ve buhrânı dinmek ma’nâsına müsta’meldir; yukâlu: خَمَدَتِ الْحُمَّى إِذَا سَكَنَ فَوَرَانُهَا