اَلْحَمْدُ [el-hamd] (hâ’nın fethi ve mîm’in sükûnuyla) ذَمٌّ [zemm]in nakîzidir; tekûlu: حَمِدْتُ الرَّجُلَ أَحْمَدُهُ حَمْدًا مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ

(حَ) [ ع. ] (اِمص.) ستایش، ثناگویی.

اَلْخَمْدُ [el-hamd] (حَمْدٌ [hamd] vezninde) ve اَلْخُمُودُ [el-humûd] (قُعُودٌ [ku’ûd] vezninde) Âteşin koru sönmeyerek 'alevi sâkin olmak ma’nâsınadır; yukâlu: خَمَدَتِ النَّارُ وَخَمِدَتْ خَمْدًا وَخُمُودًا مِنَ الْبَابِ اْلأَوَّلِ وَالرَّابِعِ إِذَا سَكَنَ لَهَبُهَا وَلَمْ يُطْفَأْ جَمْرُهَا Ve خَمْدٌ [hamd] ve خُمُودٌ [humûd] Bayılıp bîhod olmak ma’nâsına müsta’meldir; yukâlu: خَمَدَ الْمَرِيضُ إِذَا أُغْمِيَ عَلَيْهِ Kâle’ş-şârih ve minhu kavluhu ta’âlâ: ﴿خَامِدُونَ﴾ كِنَايَةٌ عَنْ مَوْتِهِمْ Ve hummânın şiddet ve buhrânı dinmek ma’nâsına müsta’meldir; yukâlu: خَمَدَتِ الْحُمَّى إِذَا سَكَنَ فَوَرَانُهَا

vn. A giving praise and glory to God.

اَلْحَمَدُ [el-hamed] (fethateynle) Darılmak ma’nâsınadır; yukâlu: حَمِدَ الرَّجُلُ حَمَدًا مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ إِذَا غَضِبَ

iz. ar. 1. Medh, senâ, sitâyiş. 2. Şükür, şükrân, teşekkür. [yalnız Cenâb-ı Hakk hakkında müstameldir.] Hamdolsun = Allah’a şükürler olsun.

Övgü, hamt, şükür. Az kullanılan anlamları ise şunlardır; sena, medih, sitayiş, hamd etmek, hamd.

(a. i.) : Allah’a olan şükran duygularını bildirme.

Çok övmek. Az kullanılan anlamları ise şunlardır; allaha hamdetmek, çok methetmek.

s. Grateful praise.