(حَ) [ ع. ] (مص م.) درهم شکستن.

حطم

{حطاما}: فتاتا. {في الحطمة}: النار تحطم كل شيء.

اَلْحَطَمُ [el-hatam] (fethateynle) Davar yaşlı olmak; yukâlu: حَطِمَتِ الدَّابَّةُ مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ إِذَا أَسَنَّتْ

اَلْحُطَمَةُ [el-hutamet] (hâ’nın zammı ve tâ’nın fethiyle) Esmâ’-i nârdandır, zîrâ nâr kendiye ilkâ olunan nesneyi kesr edip zâyi’ eder. Ve حُطَمَةٌ [hutamet] Kesîrü’l-ekl olan kimseye de derler; yukâlu: رَجُلٌ حُطَمَةٌ إِذَا كَانَ كَثِيرَ الْأَكْلِ Ve حُطَمٌ [hutam] ve حُطَمَةٌ [hutamet] Hayvâna şefkati az olan kimseye de derler, şöyle ki hayvânâtı zecr edip birbirine katmakla münkesir kıla. Ve fi’l-meseli: “شَرُّ الرِّعَاءِ الْحُطَمَةُ” Ve رِعَاءٌ [ri’â’] râ’nın kesriyle رَاعِي [râ’î]nin cem’idir, çoban ma’nâsına. Ve حُطَمَةٌ [hutamet] Elliden yüze varınca olan deve sürüsü. Ve bunlara حُطَمَةٌ [hutamet] dediler, her neye uğrarlar ise münkesir kıldıklarından ötürü.

اَلْحَطِمُ [el-hatim] (hâ’nın fethi ve tâ’nın kesriyle) Kendi nefsinden ufanan nesne, mütekessir fî nefsihi ma’nâsına: يُقَالُ لِلْفَرَسِ إِذَا تَهَدَّمَ لِطُولِ عُمُرِهِ حَطِمٌ

s. pl. of حطمە hıtme.

Ezme.

Parçalamak, kırmak. Az kullanılan anlamları ise şunlardır; parça parça etmek, paramparça etmek, darmadağın etmek, tahrip etmek, harap etmek, mahvetmek, yıkmak, yok etmek, imha etmek.

vn. A breaking, a crushing.

اَلْحَطْمُ [el-hatm] (hâ’nın fethi ve tâ’nın sükûnuyla) Ufatmak; yukâlu: حَطَمْتُهُ حَطْمًا مِنَ الْبَابِ الثَّانِي إِذَا كَسَرْتَهُ