Odun, yakacak, ince yılan, ak yılan.

Ateşe odun atmak.

اَلْحَضَبُ [el-hadab] (fethateynle ve kalîlen dâd’ı iskân olunur) حَصَبٌ [hasab] ma’nâsına lügattır ki oduna ve tuturuğa denir.

اَلْهَضْبُ [el-hadb] (dâd-ı mu’ceme ile ضَرْبٌ [darb] vezninde) Bulut yağmur yağdırmak ma’nâsınadır; yukâlu: هَضَبَتِ السَّمَاءُ هَضْبًا مِنَ الْبَابِ الثَّانِي إِذَا مَطَرَتْ Ve künd ve kâhil, göden dâbbe gibi ağır ağır yürümek ma’nâsınadır; yukâlu: هَضَبَ الرَّجُلُ إِذَا مَشَى مَشْيَ الْبَلِيدِ Ve söze girişip dalmak ma’nâsına isti’mâl olunur; yukâlu: هَضَبَ فِي الْحَدِيثِ إِذَا أَفَاضَ

اَلْحِضْبُ [el-hidb] (hâ’nın kesri ve dâd-ı mu’cemenin sükûnuyla) Yay âvâzına denir ki ok çıktıktan sonra zuhûr eder, çınırtı ta’bîr olunur; hâ’nın zammıyla da câ’izdir. Cem’i أَحْضَابٌ [ahdâb] gelir. Ve حِضْبٌ [hidb] Dağın bir tarafından yöresine denir.

اَلْحَضْبُ [el-hadb] (hâ’nın kesriyle ve dâd-ı mu’cemenin sükûnuyla) Yay âvâzı, savt-ı kavs ma’nâsına; cem’i اَلْأَحْضَابُ [el-ahdâb] gelir. Ve erkek yılana dahi derler. Ba’zılar eyitti: حِضْبٌ [hidb] hâ’nın kesriyle ve dâd-ı mu’cemenin sükûnuyla ve حَضَبٌ [hadab] hâ’nın ve dâd’ın fethalarıyla lügattır, حَصَبٌ [hasab]da sâd-ı mühmelenin fethiyle. Ve bu sebebden İbn 'Abbâs radıyallâhu 'anhu”حَضَبُ جَهَنَّمَ” (الأنبياء 98) kırâ’at ettikte Ferrâ eyitti: İbn 'Abbâs’ın murâdı حَصَب [hasab]dır, nitekim mürûr etti. Ve Ferrâ eyitti حَضَبٌ [hadab] dâd-ı mu’ceme ile حَطَبٌ [hatab] ma’nâsınadır, ehl-i Yemen lügatinde. Ve her nesne ki onunla âteş tutuştururlar, o حَضَبٌ [hadab]dır.