iz. ar. cm. ahzâb. 1. Tâife, takım, fırka, gürûh. 2. Bölük, kısım: hizb-i Kur‘ân = Kur‘ân-ı Kerîm’in münkasim olduğu altmış kısmın beheri. 3. Vird gibi müdâvemet üzere kırâat olunan şey.

اَلْحَزْبُ [el-hazb] (hâ’nın fethi ve zâ’nın sükûnuyla) Bir kimseye bir şedîd ve 'azîm iş isâbet eylemek, 'alâ-kavlin fec’eten bir emr-i şedîd isâbet edip be-gâyet tazyîk ve tenkîl eylemek ma’nâsınadır; yukâlu: حَزَبَهُ اْلأَمْرُ حَزْبًا مِنَ الْبَابِ اْلأَوَّلِ اِذَا نَابَهُ وَاشْتَدَّ عَلَيْهِ أَوْ ضَغَطَهُ فَجْأَةً

اَلْحِزْبُ [el-hizb] (hâ’nın kesri ve zâ-yı mu’cemenin sükûnuyla) Adamın her gün mu’tâd üzere kırâ’atine müdâvemet eylediği vird-i mu’ayyenine ıtlâk olunur. Ma’nâ-yı âtîden me’hûzdur ki nefsine tavzîf eylediği tâ’ife-i du’â olacaktır. Şârih der ki وِرْدٌ [vird] kelimesi vâv’ın kesriyle suya gelmekte olan nöbete denir, mecâzen herkes evkât-ı mahsûsada kendi nefsine iltizâm-ı kırâ’at eylediği âyât ve salavât ve ezkâr ve ed’iyeye ıtlâk olunur. İntehâ. Yukâlu: قَرَأَ حِزْبَهُ مِنَ الْقُرْآنِ أَيْ وِرْدَهُ الَّذِي اِعْتَادَهُ Ve حِزْبٌ [hizb] Mutlakan tâ’ife ma’nâsınadır ki ma’nâ-yı mevzû’-ı budur; yukâlu: عِنْدَهُ حِزْبٌ مِنْهُ أَيْ طَائِفَةٌVe silâha ve âlet-i harbe denir. Ve hâssaten cemâ’at-i insânîye ıtlâk olunur; yukâlu: جَاءَ حِزْبٌ مِنَ النَّاسِ أَيْ جَمَاعَةٌ

s. (pl. احزاب) 1. A company, a corps, a gang. 2. A man’s following or partisans. 3. A tribe when confederated with others; especially, when confederated against a prophet of God. 4. A people who reject a prophet. 5. A portion of the Qur’an recited as one exercise; especially, a sixtieth part of the Qur’an. 6. A share, a portion.

اَلْحَزْبُ [el-hazb] (hâ’nın fethiyle ve zâ’nın sükûnuyla) Bir 'azîm işe duş olmak; yukâlu: حَزَبَهُ مِنَ الْبَابِ الْأَوَّلِ أَيْ أَصَابَهُ

اَلْحِزْبُ [el-hizb] (hâ’nın kesri ve zâ’nın sükûnuyla) Ashâb ve tâ’ife ve vird ma’nâsına da gelir.