اَلْحَرَا [el-harâ] (hâ’nın fethi ve elifin kasrıyla) Bi-ma’nâhu; yukâlu: إِذْهَبْ فَلَا أَرَيَنَّكَ بِحَرَايَ وَحَرَاتِي ve yukâlu: لَا تَطُرْ حَرَانَا أَيْ لَا تَقْرَبْ مَا حَوْلَنَا ve yukâlu: مَا نَزَلْتُ بِحَراهُ وَعَرَاهُ Ve عَرَا [‘arâ] dahi ‘ayn-ı mühmele ile ev önüne derler. Ve حَرَاةٌ [harât] Gavgâ ve galebe âvâzına dahi derler. Ve âteş tutuşmasının âvâzına dahi derler. Ve rüzgârlı günde eşcârdan hâsıl olan sedâya dahi derler. Ve حَرَا [harâ] Devekuşu yumurtasın vaz’ ettiği yere dahi derler. Ve حَرَا [harâ] Liyâkat ma’nâsına dahi gelir; yukâlu: بِالْحَرَا اَنْ يَكُونَ كَذَا Ya’nî esnâ-yı musâhabette bir kimse muhâtabına kelâm-ı mezbûru söyler, lâyık olan budur ma’nâsına. Ve gâh olur هُوَ حَرًى أَنْ يَفْعَلَ ذَلِكَ dahi derler خَلِيقٌ ve جَدِيرٌ ma’nâsına. Bu tesniye ve cem’ olunmaz lâkin حَرٍ denilse râ’nın kesriyle ve حَرِيٌّ denilse yâ’nın teşdîdiyle tesniye ve cem’ olunup هُمَا حَرِيَّانِ وَهُمْ حَرِيُّونَ وَأَحْرِيَاءُ وَهِيَ حَرِيَّةٌ وَهُنَّ حَرِيَّاتٌ وَحَرَايَا وَأَنْتُمْ أَحْرَاءُ dersin حَرٍ lafzının cem’i olmak üzere.