اَلْحَضْرَةُ [el-hadret] (hâ’nın harekât-ı selâsı ve dâd’ın sükûnuyla) ve اَلْحَضَرُ [el-hadar] (fethateynle) ve اَلْحَضَرَةُ [el-hadaret] (hâ’yla) ve اَلْمَحْضَرُ [el-mahdar] (مَقْعَدٌ [mak’ad] vezninde) Bir adamın kurb ve pîş-gâhına denir ki mahall-i huzûr olcaktır; tekûlu: فَعَلْتُهُ بِحَضْرَتِهِ مُثَلَّثَةُ الْحَاءِ وَبِحَضَرِهِ وَبِحَضْرَتِهِ وَمَحْضَرِهِ أَيْ بِقُرْبِهِ وَجَنْبِهِ وَفِنَائِهِ Ashâb-ı tersîlin حَضْرَةُ فُلاَنٍ ta’bîrleri bundandır ki kemâl-i ta’zîm için selâm ve senâyı onun meclisine îsâl ederler.

اَلْخُضْرَةُ [el-hudret] (hâ’nın zammı ve dâd-ı mu’cemenin sükûnuyla) Levn-i ma’rûfa denir ki Fârisîde sebz ve Türkîde yeşil ta’bîr olunur. Cem’i خُضَرٌ [hudar] gelir, صُرَدٌ [surad] vezninde ve خُضْرٌ [hudr] gelir hâ’nın zammı ve dâd’ın sükûnuyla. Ve خُضْرَةٌ [hudret] At kısmında siyâhla karışık bozluktur ki gökçül olur, mora karîb bir levndir, Türkîde konur ta’bîr olunur; yukâlu: لَوْنُ الْفَرَسِ خُضْرَةٌ أَيْ غُبْرَةٌ خَالَطَتْهَا دُهْمَةٌ Ve خُضْرَةٌ [hudret] Terliğe ve tâzeliğe ıtlâk olunur; yukâlu: غُصْنٌ فِيهِ خُضْرَةٌ أَيْ نُعُومَةٌ Ve خُضْرٌ [hudr] أَخْضَرُ [ahdar] kelimesinden cem’ olur ki yeşil nesneye denir ve o münâsebetle hısb ve rehâsı olan nesneye ıtlâk olunur ve minhu yukâlu: هُمْ خُضْرُ الْمَنَاكِبِ أَيْ فِي خِصْبٍ عَظِيمٍ

اَلْحَدْرَةُ [el-hadret] (hâ’nın fethi ve dâl’ın sükûnuyla) Etrâfında eti dolu olup müctemi’ü’l-lahm olan göz.