اَلْهَطْرُ [el-hatr] (hâ’nın fethi ve tâ’nın sükûnuyla) Köpeği değnekle vurup öldürmek, 'alâ-kavlin mutlakan vurmak ma’nâsınadır; yukâlu: هَطَرَ الْكَلْبَ هَطْرًا مِنَ الْبَابِ الثَّانِي إِذَا ضَرَبَهُ بِالْخَشَبَةِ أَوْ هُوَ مُطْلَقُ الضَّرْبِ

اَلْخَطْرُ [el-hatr] (سَطْرٌ [satr] vezninde) Bir nev’ iri ve büyük ölçek adıdır. Şârih der ki ehl-i Şâm beyninde müte’âreftir. Ve خَطْرٌ [hatr] Deve kısmının butları üzere bevl ve ba’rlarında keçe gibi yapışıp mün’akid olan çakıldağa denir; bunda hâ’nın kesriye de câ’izdir. Ve ufk üzere arkuru zuhûr edip duran buluta denir. Ve خَطْرٌ [hatr] Şeref ve şân ve menzilet ma’nâsınadır; bunda fethateynle de câ’izdir; yukâlu: هُوَ مِنْ أَهْلِ الْخَطْرِ وَالْخَطَرِ أَيِ الشَّرَفِ

اَلْهِتْرُ [el-hitr] (hâ’nın kesriyle) Yalan söze denir; yukâlu: هُوَ أَهْلُ الْهِتْرِ أَيِ الْكَذِبِ Ve âfet ve dâhiyeye denir; cem’i أَهْتَارٌ [ehtâr]dır; ve minhu yukâlu: إِنَّهُ لَهِتْرُ أَهْتَارٍ أَيْ دَاهِيَةٌ مِنَ الدَّوَاهِي ve yukâlu: هِتْرٌ هَاتِرٌ مُبَالَغَةً Ve emr-i 'acîb ma’nâsınadır; yukâlu: أَتَى بِهِتْرٍ أَيْ أَمْرٍ عَجَبٍ Ve hatâ ve sakat ve bî-ma’nâ söze denir; yukâlu: جَاءَ بِهِتْرٍ مِنَ الْقَوْلِ أَيْ بِسَقَطٍ وَخَطَإٍ Ve gecenin nısf-ı evveline denir, dâhiyeye teşbîhen.

اَلْخُطُورُ [el-hutûr] (ظُهُورٌ [zuhûr] vezninde) Bir nesne unutulduktan sonra derûna gelmek ma’nâsınadır; yukâlu: خَطَرَ الْأَمْرُ بِبَالِهِ وَعَلَى بَالِهِ خُطُورًا مِنَ الْبَابِ الثَّانِي وَالْأَوَّلِ إِذَا ذَكَرَهُ بَعْدَ نِسْيَانٍŞârih der ki ümmehât-ı kesîrede ıtlâk üzeredir, ya’nî gerek evvel-i emrden ve gerek ba’de’n-nisyân olsun. Ve bu, hareket ma’nâsından me’hûzdur; fe-yukâlu: خَطَرَ الشَّيْءُ بِبَالِي إِذَا مَرَّ

اَلْحَتْرُ [el-hatr] (hâ’nın fethi ve tâ’nın sükûnuyla) Masdar, az bahşiş etmek ma’nâsına; tekûlu: حَتَرْتُ لَهُ شَيْئًا أَحْتِرُ حَتْرًا مِنَ الْبَابِ الثَّانِي Ve حَتْرٌ [hatr] (hâ’nın fethi ve tâ’nın sükûnuyla) Hayme etekleri yerden yukarı oldukta bir perde asmak; yukâlu: حَتَرْتُ الْبَيْتَ حَتْرًا وَذَلِكَ إِذَا ارْتَفَعَ أَسْفَلُ الْخَبَاءِ عَنِ الْأَرْضِ فَوَصَلَتْ بِهِ سِتْرًا Ve حَتْرٌ [hatr] Bir nesne tatmağa dahi derler; yukâlu: مَا حَتَرْتُ الْيَوْمَ شَيْئًا أَيْ مَا ذُقْتُ

اَلْحِتْرُ [el-hitr] (hâ’nın kesriyle ve tâ’nın sükûnuyla) Az bahşîş, 'atiyye-i yesîre ma’nâsına.

اَلْحُتُرُ [el-hutur] (zammeteynle) حِتَارٌ [hitâr]ın cem’idir.