(a. i.) : birinin, burun, kulak, dudak, el veya ayağını kesme.

iz. ar. cra. Burun ve kulak gibi bir uzvun kat‘ı.

اَلْجَدْعُ [el-ced’] (صَدْعٌ [sad’] vezninde) Bir kimseyi zindâna koyup habs eylemek ma’nâsınadır; yukâlu: جَدَعَهُ جَدْعًا مِنَ الْبَابِ الثَّالِثِ إِذَا حَبَسَهُ وَسَجَنَهُ Ve bir adamın burnunu yâhûd kulağını yâ elini yâ dudağını kesmek ma’nâsınadır; yukâlu: جَدَعَ فُلاَنًا إِذَا قَطَعَ أَنْفَهُ أَوْ أُذُنَهُ أَوْ يَدَهُ أَوْ شَفَتَهُ Şârih der ki kat’-ı enfte hâstır, sâ’irleri tecevvüzdür ve yukâlu: جَدَعَ أَنْفَهُ أَوْ أُذُنَهُ Ve çocuğu bed gıdâ ile beslemek ma’nâsına müsta’meldir ki radâ’dan ve salâhtan munkatı’ olur; yukâlu: جَدَعَتِ الصَّبِيَّ أُمُّهُ إِذَا أَسَاءَتْ غِذَاءَهُ Ve tekûlu’l-‘Arab: جَدْعًا لَهُ أَيْ أَلْزَمَهُ اللهُ الْجَدْعَ Ya’nî beddu’â mevki’inde جَدْعًا لَهُ derler ki “Hak ta’âlâ onu dâ’imâ hayrdan maktû’ ve nâkıs ve ma’yûb eylesin demektir.” Fi’li lâzımu’l-izmârdır.

اَلْجَدَاعُ [el-cedâ’] (سَحَابٌ [sehâb] vezninde) ve جَدَاعِ [cedâ’i] (قَطَامِ [katâmi] vezninde) Şol kıtlık ve kurak seneye denir ki devâbb ve mevâşîyi kırıp ihlâk eyleye; yukâlu: أَحْجَفَتْ بِالْمَالِ الْجُدَاعُ وَجَدَاعِ أَيِ السَّنَةُ الشَّدِيدَةُ تَجْدَعُ بِالْمَالِ

اَلْجَدِعُ [el-cedi’] (كَتِفٌ [ketif] vezninde) Bed-gıdâ çocuğa denir; yukâlu: صَبِيٌّ جَدِعٌ أَيْ سَيِّءُ الْغِذَاءِ

vn. 1. A cutting off. 2. A mutilating by cutting off a part of the body. 3. A carrying off, killing cattle, etc. 4. (prosody) A cutting out the syllables عولا from the foot مفعولات mef‘ûlâtu, which then becomes مفت meftu, (pronounced meft) technically represented by فعل fa‘l.

اَلْجَدِعُ [el-cedi’] (cîm’in fethi ve dâl’ın kesriyle) Gıdâsı yaramaz olan oğlan; yukâlu: صَبِيٌّ جَدِعٌ إِذَا كَانَ سَيِّءَ الْغَدَاءِ