اَلصَّمْرُ [es-samr] (sâd’ın fethi ve mîm’in sükûnuyla) ve اَلصُّمُورُ [es-sumûr] (قُعُودٌ [ku’ûd] vezninde) Bir adama nesne vermeyip buhl ve dirîg eylemek ma’nâsınadır; yukâlu: صَمَرَ فُلاَنٌ صَمْرًا وَصُمُورًا مِنَ الْبَابِ اْلأَوَّلِ إِذَا بَخِلَ وَمَنَعَ Ve yüksek akıntıdan su düz yere indikten sonra âhestece cereyân ederek sükûnet üzere olmak ma’nâsınadır; yukâlu: صَمَرَ الْمَاءُ إِذَا جَرَى مِنْ حُدُورٍ فِي مُسْتَوًى فَسَكَنَ وَهُوَ جَارٍ Ve صَمْرٌ [samr] Lâşe râyihâsı gibi müntin râyihaya denir. Ve tâze misk râhiyasına denir. Ve süt pek ekşimek ma’nâsınadır; yukâlu: صَمَرَ اللَّبَنُ صَمْرًا مِنَ الْبَابِ الثَّانِي إِذَا صَارَ صَامُورَةً Ke-mâ se-yuzkeru.

vn. 1. A yielding fruit. 2. A fruit’s ripening. 3. A being or becoming rich.

iz ar. cm. اثمار esmar ve: ( semere ثمره: is. ar. cm. semerât. 1. Yemiş, meyve, nebâtât ve eşcârın tohumlarını hâvî olarak verdikleri me’kûl veya gayr-i me’kûl tane. 2. Fâide, nef‘, kâr: bu işten bir semere görmedim. 3. Hâsıl, netice: bu sa‘yin semeresini elbette görürsünüz.

ثَمْرٌ [semr] (تَمْرٌ [temr] vezninde) Bir vâdî adıdır.

اَلسَّمَرُ [es-semer] (fethateynle) Geceye denir, leyl ma’nâsına. Ve gece sohbetine ıtlâk olunur. Ve ay karanusuna denir, ظِلُّ الْقَمَرِ [zillu’l-kamer] ma’nâsına ki ayın aydını düşmeyip gölge olan yeridir. Ve dehr ve zamâna ıtlâk olunur. Ve karanlığa ıtlâk olunur, ظُلْمَةٌ [zulmet] ma’nâsına. Ve geceler oturup sohbet eden kimselerin meclisine denir.

Artırmak, çoğaltmak.

Meyve, semere, yemiş. Az kullanılan anlamları ise şunlardır; sonuç, kazanç.

(a. i. c. : esmâr, simâr) : 1) meyva, yemiş. 2) mahsul, verim. 3) netîce. Bî-semer : meyvasız; neticesiz. Şecer-i bî-semer, Diraht-ı bî-semer : meyvasız ağaç. İktitâf-ı semer : netîce elde etmek

Meyve vermek.

اَلسَّمِيرُ [es-semîr] (أَمِيرٌ [emîr] vezninde) Bu dahi dehr ve zamânâ ıtlâk olunur. Ve gece birbiriyle efsâne yâhûd gayrı sohbet eden adamların her birine denir, tekûlu: كَانَ فُلاَنٌ اَلْبَارِحَةَ سَمِيرِي أَيْ مُسَامِرِي