اَلتَّوْجِيهُ [et-tevcîh] ('alâ-vezni اَلتَّكْرِيم [et-tekrîm]) Bir nesneyi bir cânibe müteveccih kılmak; tekûlu: وَجَّهْتُهُ فِي حَاجَةٍ وَوَجَّهْتُ وَجْهِي إِلَيْهِ Ve تَوْجِيهٌ [tevcîh] Şol harfe dahi derler ki elif-i te’sîsle kâfiye beyninde ola, kâfiyeden murâd harf-i ahîr olduğu takdîrce حَاصِل ve وَاصِل lafzlarında olan sâd gibi meselâ. Ve buna تَوْجِيهٌ tevcîh dediler, tebeddül ve tagayyürü câ’iz olduğundan ötürü, harf-i revî mukayyed olması elif-i te’sîs olmakladır, nitekim İmru’ulkays’ın şi’rinde أَفِرّ ve صُبُرْ ve قَرّ lafzları kâfiye düşmüştür. Bu zikr olunan Ebû 'Ubeyd kavlidir, ammâ gayrılar تَوْجِيهٌ [tevcîh] zikr olunan harfin hareketinin ismidir, revî mukayyed oldukta ammâ harfin kendine دَخِيلٌ [dahîl] derler demiştir.