iz. ar. cm. ta‘allukât [علق alak’dan ms. tefa‘ul] 1. Asılı olma, asılma. n. 2. mc. İlişik, münâsebet, irtibât, mensûbiyet: bu işin bana taalluku yoktur; o adamın size taalluku var mıdır? ≡ cm. [müteallikât yerine] akraba, hısımlar, mensûbîn: o adam bizim taallukattandır.

اَلتَّعَلُّقُ [et-te’alluk] (تَفَعُّلٌ [tefa’’ul] vezninde) Bu dahi bir nesneyi bir şey’e geçirip asmak ma’nâsınadır; yukâlu: تَعَلَّقَ الشَّيْءَ إِذَا جَعَلَهُ مُعَلَّقًا Ve bir adamın 'aşk ve muhabbetine giriftâr olmak ma’nâsınadır; yukâlu: تَعَلَّقَ الْمَرْأَةَ وَتَعَلَّقَ بِهَا إِذَا أَحَبَّهَا

vn. 1. A being or becoming suspended; suspension. 2. A clinging and hanging to a thing; a fastening one’s self to a thing. 3. A being or becoming attached by love; attachment. 4. A being or becoming related to or connected with; connexion. 5. A sovereign’s assent being conceded to a measure. 6. A being attached to the world and its vanities; worldly mindedness.

اَلتَّعَلُّقُ [et-te’alluk] (fethateynle ve lâm’ın zammı ve teşdîdiyle) Bir nesneye asılmak; yukâlu: تَعَلَّقَهُ وَتَعَلَّقَهُ بِهِ بِمَعْنًى Ve تَعَلُّقٌ [te’alluk] تَعْلِيقٌ [ta’lîk] ma’nâsına dahi gelir; tekûlu: تَعَلَّقْتُهُ بِمَعْنَى عَلَّقْتُهُ Ve minhu kavlu 'Ubeydillâh b. Ziyâd li-Ebi’l-Esved ed-Du’elî: “لَوْ تَعَلَّقْتَ مَعَاذَةً” Ya’nî “Kendi nefsine ta’vîz assan olmaz mı idi göz değmemek için.”