i. [belki fa. tâb’dan] 1. İşlenecek bir maddeye verilen hararet, rutubet. Salâbet vesâire derecesi, çağ, nisâb, kıvam: demir tavında işlenir. 2. Tab’ olunacak kâğıda, ütülenecek çamaşıra, tütüne vesâir şeylere püskürtülen su: tav vermek. 3. mc. Semizlik, dolgunluk: tavlanmak = semirmek, dolmak, tüyü düzelip parlamak

(from P. تاب) s. 1. The operation of bringing a material to the exact state required for use or manufacture; as, by tempering, annealing, polishing, etc. 2. The perfection of anything, either in itself or in its relative condition; the best condition. 3. A well-nourished condition in man or beast.

(اِ.)
۱- تاب، روشنایی.
۲- حرارت، گرمی.
۳- تاب، توان.