بَنْ [ben] (bâ’nın fethi ve nûn-ı muhaffefenin sükûnuyla) بَلْ kelimesinde lügattir ki idrâb içindir.

اَلْبَنُّ [el-benn] (bâ’nın fethiyle) Bir yerde mukîm olmak ma’nâsınadır; yukâlu: بَنَّ بِالْمَكَانِ بِنًّا مِنَ الْبَابِ الثَّانِي إِذَا أَقَامَ بِهِ

i. Tende ve ale’l-husûs yüzdeki tabî’î benek, hâl, şâme.

is. ar. [ibn’den] Oğulluk, evlatlık.

ad. On kere yüz, dördüncü hânede yazılan rakam, elf, hezâr, 1000: bin kişi, bin sene, bin bir, bin iki yüz elli; iki bin 2000, üç bin 3000, ilâ-âhirihî. || mc. Pek çok: bin kere söyledim; bin yaşa

(a. i.) : 1) Yeınen’de yetişen kahve ve ağacı. 2) Arabistan’da kahve ağacının yapraklarından ve henüz olmamış meyvasından yapılan bir çeşit turşu ve salata.

(a. i. c. : benî) : oğul. Bin Mehmed : Mehmed’in oğlu.

(f. i.) : 1) harman, ekin. 2) bağ. 3) çitlenbik.

(f. i.) : esas, kök, temel, dip; son.

i. fa 1. Dib, temel. 2. Alt taraf, aşağı, kıç: بى سر و بن bî-ser ü bün = başsız, kıçsız. 3. Kök, kütük. 4. Ağaç: gülbün = gül ağacı.