(f. i.) : atlas zemin üzerine sırma işlemeli bir nevî kumaş.

(a. s.) : 1) bir şeyin aslı, hâlisi. 2) dut ağacı kabuğuna benzer, hoş kokulu bir çeşit kabuk.

Benekli, beneklenmek. Bkz. بنك benek vesâire.

اَلْبُنْكُ [el-bunk] (bâ’nın zammıyla) Bir şey’in aslına yâhûd hâlisine denir; yukâlu: هُوَ بُنْكُهُ أَيْ أَصْلُهُ أَوْ خَالِصُهُ Şârih der ki bun-i Fârisî mu’arrebidir ki bir nesnenin aslına ve köküne denir. Ve بُنْكٌ [bunk] Geceden bir sâ’ate denir; yukâlu: مَضَى بُنْكٌ مِنَ اللَّيْلِ أَيْ سَاعَةٌ مِنْهُ Ve bir türlü tîb-i ma’rûf adıdır. Tuhfe sâhibinin beyânına göre بُنْكٌ [bunk] tut ağacı kabuğuna şebîh râyihası güzel bir gûne kabuktur. ba’zılar mugaylân-ı Yemenî ağacının kabuğudur dediler ve bu 'ıtriyyâttandır.