(a. i.) : insan. Eb-ül-beşer : Hz. Adem. Nev’-i beşer : insan cinsi. Hayr-ül-beşer. Seyyid-ül-beşer : Hz. Muhammed (Aleyhisselam). İlm-ül-beşer ; antropoloji, fr. anthropologie.

iz. ar. Hayvan-ı nâtık, adam, insan, merdüm; nev’-i beşer = insan cinsi; ebü’lbeşer = hazret-i Adem (aleyhi’s-selâm); seyyidü’l-beşer = Fahr-i Âlem (sallallâhu aleyhi vesellem) efendimiz

iz. ar. Hayvan-ı nâtık, adam, insan, merdüm; nev’-i beşer = insan cinsi; ebü’lbeşer = hazret-i Adem (aleyhi’s-selâm); seyyidü’l-beşer = Fahr-i Âlem (sallallâhu aleyhi vesellem) efendimiz

اَلْبَشَرُ [el-beşer] (bâ’nın ve şîn’in fethiyle) İnsâna denir ki hayvân-ı nâtıktır, zeker ve ünsâ ve müfred ve cem’i müsâvîdir. Ve ba’zen tesniye kılınıp بَشَرَيْنِ [beşereyn] denir, ferd irâdesiyle ve cem’lenip أَبْشَارٌ [ebşâr] denir. Ve بَشَرٌ [beşer] İnsânın zâhir-i cildine ya’nî derisinin taşra yüzüne denir. Ba’zılar ta’mîm eylediler, ya’nî sâ’ir hayvânın da zâhir-i cildine ıtlâk olunur dediler. Müfredi بَشَرَةٌ [beşeret]tir hâ’yla. Cem’ü’l-cem’i أَبْشَارٌ [ebşâr]dır.

اَلْبَشَرُ [el-beşer] (bâ’nın ve şîn’in fethiyle) İnsâna denir ki hayvân-ı nâtıktır, zeker ve ünsâ ve müfred ve cem’i müsâvîdir. Ve ba’zen tesniye kılınıp بَشَرَيْنِ [beşereyn] denir, ferd irâdesiyle ve cem’lenip أَبْشَارٌ [ebşâr] denir. Ve بَشَرٌ [beşer] İnsânın zâhir-i cildine ya’nî derisinin taşra yüzüne denir. Ba’zılar ta’mîm eylediler, ya’nî sâ’ir hayvânın da zâhir-i cildine ıtlâk olunur dediler. Müfredi بَشَرَةٌ [beşeret]tir hâ’yla. Cem’ü’l-cem’i أَبْشَارٌ [ebşâr]dır.

اَلْإِبْشَارُ [el-ibşâr] (hemzenin kesriyle) Yer yüzü otlu olmak; yukâlu: قَدْ أَبْشَرَتِ الْأَرْضُ وَمَا أَحْسَنَ بَشَرَتَهَا Ve بَشَرٌ [beşer] Halk ma’nâsına da gelir.

اَلْبَشَرَةُ [el-beşeret] (fethateynle) ve اَلْبَشَرُ [el-beşer] (kezâlik) İnsânın zâhir-i bedeni. Ve بَشَرَةُ الْأَرْضِ [beşeretu’l-ard] Yer yüzünde olan nebâtât.

اَلْبَشْرُ [el-beşr] (bâ’nın fethi ve şîn’in sükûnuyla) Derinin yüzin soymak; tekûlu: بَشَرْتُ الْأَدِيمَ بَشْرًا مِنَ الْبَابِ الْأَوَّلِ إِذَا أَخَذْتَ بَشَرَتَهُ Ve بَشْرٌ [beşr] Çekirge ot otlamağa dahi derler. Ve بَشْرٌ [beşr] Cimâ’ etmeğe ve bir nesne muştulamağa dahi derler, müjde ma’nâsına; yukâlu: بَشَرْتُ الرَّجُلَ أَبْشُرُهُ مِنَ الْبَابِ الْأَوَّلِ Ve bir nesneyi işitip mesrûr olmağa dahi derler; yukâlu: بَشِرْتُ بِكَذَا مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ أَيِ اسْتَبْشَرْتُ بِهِ Ve bir kimseye güler yüzle buluşmağa dahi derler; yukâlu: بَشَرَنِي فُلَانٌ بِوَجْهٍ حَسَنٍ

اَلْبِشْرُ [el-bişr] (bâ’nın kesriyle) Güler yüzlülük, طَلْقُ الْوَجْهِ ma’nâsına. Ve بِشْرٌ [Bişr] Bir dağın ismidir, Cezîre’de. Ve Benî sa’leb’e mensûb bir suyun ismidir.