iz. ar. Sorkun söğüdü, safsâf: ban ağacı

اَلْبَانُ [el-Bân] (حَالٌ [hâl] vezninde) Mısır’da bir karyedir. Ve Neysâbûr’da bir karyedir. Ve bir şecer ismidir ki semerinin dâneleri olur, ondan latîf dühn ittihâz olunur. Bu şecer bâdiye eşcârındandır ve 'Arabistân bilâdında dahi bâgçelerde yetiştirilmişlerdir; düz ve doğru ve varakı söğüt varakına şebîh olur, dânesine حَبُّ الْبَانِ [habbu’l-bân] ve فُسْتُقُ الْهَاوِيَةِ [fustuku’l-hâviyet] ve Fârisîde tohm-ı gâliye derler. Ve şecerine Türkîde sorkun ağacı ve ban ağacı derler. Şu’arâ-yı ‘Arab kadd-i mahbûbu ona teşbîh ederler. Dânesini sirke ile tılâ bereş ve nemeş ve kelef ve hasaf ve behak ve cereb ve se’afe ve takaşşür-i cild ‘ârızasına nâfi’ ve sirke ile şürb ciğerin ve tihâlin salâbetine müfîddir. Ve bir miskâlini şürb hâssatan kay’-i balgamîye mü’essirdir.

Yapıcı, bina yapan. Az kullanılan anlamları ise şunlardır; inşa eden, kuran, tesis eden.

iz. ar. Sorkun söğüdü, safsâf: ban ağacı

Ban ağacı.

Belirmek. Az kullanılan anlamları ise şunlardır; (için) لِ açık olmak, gözükmek, görünmek, ortaya çıkmak, meydana çıkmak, zuhur etmek, aşikar olmak, belli olmak.

(f. i.) : dam, satıh.

(f. e.) : … ci. Bağ-bân : bağcı. Nigeh-bân : gözcü. Pâs-bân : bekçi.

(a. i.) : 1) sorgun ağacı, bey söğüdü. 2) mec. sevgilinin boyu.

iz. ar. Sorkun söğüdü, safsâf: ban ağacı