(a. ha.) : 1) Arap alfabesinin ilk harfi. 2) i. kadın adı.

(ha.) : Osmanlı alfabesinde “elif” ve “ayın” harfleriyle başlıyan ve kalın esreli okunan kelimelerin sesini karşılar.

(a. ha.) : Osmanlı alfabesinde elif ve ayın . harflerinin hafif zamme (ötre) lilerinin sesini karşılar.

is. ar. [İbrâniceden me’hûzdur] elifbâmızın ilk harfinin ismi: elif-i memdûde = uzun elif; elif-i maksûre = kısa elif. Arabîde yalnız fethayı takviye edene elif, müteharrik yahut sâkin okunana hemze denilirse de, lisânımızda (ا) şeklinde yazılana ale’l-ıtlâk elif denilip, hemze ismi (ء) şekline hasr olunmuştur. || mc. Doğru ve mevzûn kadd, kâmet-i sehî. ir.

iz. ar. [حق hakk’dan ms. istif’âl] 1. Haklı ve şâyeste olma, liyâkat, hak etme: tekâüd maaşına istihkâkı vardır: terfî’â kesb-i istihkâk etmedi; ارباب استحقاق erbâb-ı istihkak = müstahak olanlar, hak kazanmış olanlar; بالارث و الاستحقاق bi’l-irsi ve’l-istihkâk = hem miras sûretiyle hem de hak ettiği hâlde; من غير استحقاق min gayr-ı istihkâk = hak etmediği hâlde, mücerred bir lütuf ve ihsân olarak. 2. Hak edilen meblâğ, işlemiş maaş: sizin istihkâkınız ne kadardır?

T. interj. 1. (placed before a noun, forms a vocative) O! Heigh! Holloa! ا افندم, O! My kind sir! ا جانم Heigh! My life! 2. (placed after any word, corroborates a retort, or a remark) كلدم I am come, كلدما I am come, you see, باق سن ا Look here, thou, ho! (After a vowel, this becomes یا; thus, كلدی یا he is come, you see; ایتمە یا don’t, don’t do so, don’t do that, ho!) .

particle. (placed between two different words, or between two occurrences of the same word) combines the two words into a compound indicative of continuation or repetition; thus, سراپا from head to foot; سراسر from end to end; چاكاچاك click, clack (of the clashing of arms in combat); كوناكون colour upon colour, of various colours or sorts, various.