iz. ar. cm. e’imme. 1. Namazda kendisine iktidâ olunan zât, cemâate namaz kıldıran zât: filân câmî’-i şerîfin imâmı; mahalle imâmı ki câmide namaz kıldırmakla beraber mahallesi halkının belediyeye müteallik umûrûnu ve cenâze ve nikâh işlerini de görür; tabur, alay imâmı = askere namaz kıldırmak üzere beher tabura ve alay maiyyetinde bulunan imâm ki tarîk-i ilmiyeye mensûb olmakla beraber sıfat-ı askeriyeyi dahi hâiz olup sarık sarar ve cübbesinde şeritleri olur. 2. Umûr-ı mezhebiyede muktedâ-bih olan zât. Bu mana ile imam unvanı en evvel hazret-i ali (radiya’llâhü anh) efendimizle sıbtayn-ı mükerremeyne ve imâm hüseyin (radiya’llâhü-anh)ın neslinden birbirini müteâkip dokuz zâta verilip, cümlesine e’imme-i isnâ aşer derler. 3. Şer’-i şerîfte ictihâd edip re’y sâhibi olan zevâtın beheri: imâm malik, imâm şâfi’. 4. Bir ilim ve fende sözü sened ittihâz olunacak derecede rüsûh ve yed-i tûlâ kazanan zât: imâm gazâlî, imâm sîbeveyh e’imme-i nühât. 5. Halîfe-i müslimîn, emîrü’l-mü’minîn. Bu mana ile bugünkü günde yalnız kullanılmayıp, ancak imâmü’l-müslimîn denilir.

i. fa. İmâm oğlu, babası imâm veya imâm unvanını hâiz adam.

…(n)ın önüne, …(n)ın önünde, …(n)ın karşısında, …(n)ın huzuruna, …(n)ın huzurunda, …(n)ın ilerisine, …(n)ın ilerisinde.

[meb. mud. kul.] …in önünde.

Ön, ön taraf, ileri, karşı, öte.

İmam, önder. Az kullanılan anlamları ise şunlardır; şakul, lider.

(a. i. c. : eimme) : 1) namazda, kendisine uyulan kimse. 2) önde bulunan, önayak olan kimse. 3) halîfe olan kimse. 4) bir mezhep kuran zât. 5) Hz. Ali neslinden gelen zevat.

(a. i.) : (bkz. : kuddâm, pîş)

Lider, halife, imam, alim, çekül sicimi, çekül, önder, kitap, örnek kişi, üstad.

Ön taraf, ön, ön kısım.