iz. ar. cm. e’imme. 1. Namazda kendisine iktidâ olunan zât, cemâate namaz kıldıran zât: filân câmî’-i şerîfin imâmı; mahalle imâmı ki câmide namaz kıldırmakla beraber mahallesi halkının belediyeye müteallik umûrûnu ve cenâze ve nikâh işlerini de görür; tabur, alay imâmı = askere namaz kıldırmak üzere beher tabura ve alay maiyyetinde bulunan imâm ki tarîk-i ilmiyeye mensûb olmakla beraber sıfat-ı askeriyeyi dahi hâiz olup sarık sarar ve cübbesinde şeritleri olur. 2. Umûr-ı mezhebiyede muktedâ-bih olan zât. Bu mana ile imam unvanı en evvel hazret-i ali (radiya’llâhü anh) efendimizle sıbtayn-ı mükerremeyne ve imâm hüseyin (radiya’llâhü-anh)ın neslinden birbirini müteâkip dokuz zâta verilip, cümlesine e’imme-i isnâ aşer derler. 3. Şer’-i şerîfte ictihâd edip re’y sâhibi olan zevâtın beheri: imâm malik, imâm şâfi’. 4. Bir ilim ve fende sözü sened ittihâz olunacak derecede rüsûh ve yed-i tûlâ kazanan zât: imâm gazâlî, imâm sîbeveyh e’imme-i nühât. 5. Halîfe-i müslimîn, emîrü’l-mü’minîn. Bu mana ile bugünkü günde yalnız kullanılmayıp, ancak imâmü’l-müslimîn denilir.