iz. ar. cm. ittifâkât. [وفاق vifâk’dan ms. ifti’âl.] 1. Uyuşma, söz bir etme, vifâk, muvâfakat: bu işte arkadaşlarla ittifâk edemedik = aramızda muvâfakat hâsıl olamadı. 2. Birlikte hareket etmek üzere sözleşme, ittihâd, ahdleşme: iki devlet beyninde ittifâk vardır: ittifâk-ı tedâfu’î, ittifak-ı ta’arruzî = birincisi yalnız hâriçten vuku bulacak taarruz ve tecâvüze karşı durmak, ve ikincisi hârice taarruz ve tecâvüz dahi etmek üzere iki devlet beyninde akd olunan müşâreket mu’âhedesi. 3. Rast geliş, tesadüf. [lisanımızda bu mana ile isti’mâli nadirdir.]