(ha.) : Osmanlı alfabesinin ilk harfi olan elif ile yirmi birinci harfi olan ayın harfleri, Türk alfabesindeki a veya â işaretleriyle karşılanır.

(a. f. n.) : 1) kelimenin sonuna gelen ve ey! mânâsını veren bir nida edatıdır : cânâ (ey cân); zâhidâ (ey zâhid)… gibi. 2) sesli ile biten has isimlerin sonuna gelirse a harfi yâ şeklini alır : Nâbiyâ (ey Nâbi); Bâkiyâ (ey Baki)…gibi. 3) İki aynı veya iki ayrı kelime arasına sıkışarak, sözün mânâsını kuvvetlendirir : rengârenk; lebâleb; gûnâgûn…gibi.

hd. [madde-i ânifedekinden daha memdûd olup, kendi başına kullanılır. binâenaleyh tefrîki elzemdir.] 1. Taaccüb beyan eder: â! Bu nedir! Â! Bu ne güzel at! 2. Sabırsızlık manasını tazammunla beraber hiddet ve infiâle delâlet eder: â! Bu çok oldu; â! Ben böyle şey istemem.

hd. 1. Tahbîble beraber nidâ beyan eder, yani severek ve okşayarak çağırmaya yarar: a babanın yavrusu! A gözümün bebeği! 2. Tekdîr ve itâbla beraber nidâya delâlet eder: a canım! Bu nasıl iş! A herif! Nedir senin ettiğin! 3. İhtar ve tenbîh ile beraber bir nevi teessüf ve tevekkül manasını tazammun eder: a birader! Kimden iyilik me’mûl edersin? A kardeş! Ben bu işin olamayacağını söylediydim. – hemze ile başlayan isimlerden evvel çok defa bir (ye) dahi alıp, (ay) suretinde kullanılır: ay oğul!