(a. i. c. : eş’âr) : 1) anlama. (bkz. : fehm, idrâk). 2) ed. şiir, edebî değeri olan nazımlı ve kafiyeli söz. Aksâm-ı ji’r : ed. mısra, beyt, gazel, kasîde, rubâî, murabba, kıt’a, mesnevî medhiye, hicviye, fahriye, münacât, tevhîd, tehlît gibi şi’rin beyan yolları.

(a. i. c. : eş’âr) : 1) anlama. (bkz. : fehm, idrâk). 2) ed. şiir, edebî değeri olan nazımlı ve kafiyeli söz. Aksâm-ı ji’r : ed. mısra, beyt, gazel, kasîde, rubâî, murabba, kıt’a, mesnevî medhiye, hicviye, fahriye, münacât, tevhîd, tehlît gibi şi’rin beyan yolları.

اَلشِّعْرُ [eş-şi’r] (şîn’in kesriyle) Bir nesneyi bilmek; yukâlu: شَعَرْتُ الشَّيْءَ أَشْعُرُ شِعْرًا مِنَ الْبَابِ الْأَوَّلِ أَيْ فَطِنْتُ لَهُ ve minhu kavluhum: لَيْتَ شِعْرِي بِهِ أَيْ لَيْتَنِي عَلِمْتُهُ Ve Sîbeveyhi eyitti: Bunun aslı شِعْرَةٌ [şi’ret] idi, lâkin bundan hâ’yı hazf ettiler, nitekim ذَهَبَ بِعُذْرِهَا وَهُوَ أَبُو عُذْرِهَا kavlinde hazf ettiler. Ve عُذْرٌ ['uzr] aslında عُذْرَةٌ ['uzret] idi 'ayn’ın zammıyla, bekâret ma’nâsına. Ve شِعْرٌ [şi’r] Kelâm-ı manzûma dahi ıtlâk olunur.