(a. s. ve i. c. : eşrâr) : 1) fena, fenalık eden adam, kötü adam. (bkz. : fâsid, fâsik, muzır). 2) daha (pek, en) kötü.

iz. ar. cm: şürûr. 1. Kötülük, fenâlı, kötü iş, hayır mukâbili: hayır ve şerr hep Allâh’tandır. 2. Kavga, nizâ‘, nifâk.

iz. sıf. ar. cm: eşrâr. 1. Kötü adam, fenâlık eden, fâsid, fâsık. [şerîr gibi] 2. Daha kötü, en kötü. [itf. “اشر eşerr” yerine]: شر الناس şerru’nnâs = insanların en kötüsü. hayır mukâbili.

s. (dual شران, obl. شرین, pl. شرور) 1. Evil; harm; injury; suffering; misfortune. 2. An evil act, wickedness; injustice; harm inflicted. 3. A dispute, disturbance.

a. (fem. شرە; pl. شرار اشرار،) Bad, wicked.

اَلشَّرُّ [eş-şerr] (şîn’in fethi ve râ’nın teşdîdiyle) خَيْرٌ [hayr]ın mukâbilidir ki yaramazlık; yukâlu: شَرِرْتَ يَا رَجُلُ مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ وَشَرَرْتَ مِنَ الْبَابِ الْأَوَّلِ لُغَتَانِ فِيهِ

اَلشَّرَرُ [eş-şerer] (fethateynle) ve اَلشَّرَارَةُ [eş-şerâret] (fethle) Bunların üçü dahi masdarlardır, bir ma’nâya; yukâlu: شَرِرْتُ شَرًّا وَشَرَرًا وَشَرَارَةً Ve شَرٌّ [şerr] İsm-i tafdîl ma’nâsına dahi gelir; yukâlu: فُلَانٌ شَرُّ النَّاسِ وَلَا يُقَالُ أَشَرُّ النَّاسِ إِلَّا فِي لُغَةٍ رَدِيئَةٍ كَقَوْلِ امْرَأَةٍ مِنَ الْعَرَبِ “أُعِيذُكَ بِاللهِ مِنْ نَفْسٍ حَرَّى وَعَيْنٍ شُرَّى” أَيْ خَبِيثَةٍ مِنَ الشَّرِّ أَخْرَجَتْهُ عَلَى فُعْلَى مِثْلُ أَصْغَرَ وَصُغْرَى Ve شَرَرٌ [şerer] ve شَرَارَةٌ [şerâret] Âteşten uçan kığılcıma da derler, شَرَارَةُ النَّارِ ma’nâsına. Ve شَرٌّ [şerr] Döşemek ma’nâsına da gelir; yukâlu: شَرَرْتُ الثَّوْبَ أَيْ بَسَطْتُهُ فِي الشَّمْسِ Ve keşki kurutmak için döşemeğe de derler; yukâlu: شَرَرْتُ الْأَقِطَ أَشُرُّهُ شَرًّا إِذَا جَعَلْتَهُ عَلَى خَصَفَةٍ لِتَجِفَّ وَكَذَلِكَ شَرَرْتُ الْمِلْحَ أَشُرُّهُوَاللَّحْمَ وَنَحْوَهُ Ve خَصَفَةٌ [hasafet] hâ-i mu’ceme ve sâd-ı mühmele ile bir nesnedir ki hurmâ yaprağından örerler.