(f. i.) : utanma. Bî-şerm : utanmaz, (bkz. : hicâb. mahcûbiyyet).

i. fa. Utanma, mahcûbiyet, hacâlet.

اَلشَّرْمُ [eş-şerm] (şîn’in fethiyle) Bir şecer adıdır. Ve deryânın engin yerine, ‘alâ-kavlin körfezine denir; yukâlu: إِضْطَرَبَتِ السَّفِينَةُ فِي شَرْمِ الْبَحْرِ أَيْ فِي لُجَّتِهِ أَوْ فِي خَلِيجِهِ Şârih der ki vaz’-ı mâddeye ma’nâ-yı sânî mülâyimdir. Ve شَرْمٌ [şerm] Pek çok çayıra denir ki kesretinden nâşî davar kısmı hemân başlarından otlayıp aşağılarına muhtâc olmaya. Ve شَرْمٌ [Şerm] Bir mevzi’ adıdır, شَرْمَاءُ [Şermâ’] dahi derler, صَحْرَاءُ [sahrâ’] vezninde. Ve شَرْمٌ [şerm] Masdar olur, yarmak ma’nâsına; yukâlu: شَرَمَ الشَّيْءَ شَرْمًا مِنَ الْبَابِ الثَّانِي إِذَا شَقَّهُ Ve burnun ucunu kesmek ma’nâsınadır; yukâlu: شَرَمَ أَنْفَهُ إِذَا قَطَعَ أَرْنَبَتَهُ Burada مَا بَيْنَ الْأَرْنَبَةِ nüshaları galattır. Ve bir adama mâlından bir mikdârca ifrâz ve tahsîs eylemek ma’nâsına müsta’meldir; yukâlu: شَرَمَ لَهُ مِنْ مَالِهِ إِذَا أَعْطَاهُ قَلِيلًا

s. Shame, modesty, bashfulness.

اَلشَّرْمُ [eş-şerm] (şîn’in fethi ve râ’nın sükûnuyla) Deryânın bir pâresi, halîc-i bahr ma’nâsına. Ve شَرْمٌ [şerm] Boylu olan ota dahi derler; yukâlu: عُشْبٌ شَرْمٌ أَيْ كَبِيرٌ يُؤْكَلُ أَعْلَاهُ وَلَا يُحْتَاجُ إِلَى وَسَطِهِ وَأُصُولِهِ Ve شَرْمٌ [şerm] Yarmak ma’nâsına dahi gelir; yukâlu: شَرَمَهُ إِذَا شَقَّهُ