اَلشَّرْمُ [eş-şerm] (şîn’in fethiyle) Bir şecer adıdır. Ve deryânın engin yerine, ‘alâ-kavlin körfezine denir; yukâlu: إِضْطَرَبَتِ السَّفِينَةُ فِي شَرْمِ الْبَحْرِ أَيْ فِي لُجَّتِهِ أَوْ فِي خَلِيجِهِ Şârih der ki vaz’-ı mâddeye ma’nâ-yı sânî mülâyimdir. Ve شَرْمٌ [şerm] Pek çok çayıra denir ki kesretinden nâşî davar kısmı hemân başlarından otlayıp aşağılarına muhtâc olmaya. Ve شَرْمٌ [Şerm] Bir mevzi’ adıdır, شَرْمَاءُ [Şermâ’] dahi derler, صَحْرَاءُ [sahrâ’] vezninde. Ve شَرْمٌ [şerm] Masdar olur, yarmak ma’nâsına; yukâlu: شَرَمَ الشَّيْءَ شَرْمًا مِنَ الْبَابِ الثَّانِي إِذَا شَقَّهُ Ve burnun ucunu kesmek ma’nâsınadır; yukâlu: شَرَمَ أَنْفَهُ إِذَا قَطَعَ أَرْنَبَتَهُ Burada مَا بَيْنَ الْأَرْنَبَةِ nüshaları galattır. Ve bir adama mâlından bir mikdârca ifrâz ve tahsîs eylemek ma’nâsına müsta’meldir; yukâlu: شَرَمَ لَهُ مِنْ مَالِهِ إِذَا أَعْطَاهُ قَلِيلًا