(a. i.) : Allah’ın emri, âyet, hadîs, icmâ-i ümmet ve kıyâs-ı fukahâ esasları üzerine kurulmuş olan din kaideleri, (bkz. : şeriat). Hâkim-üş-şer’ : şer’iye mahkemesi reisi, kadı. şer’-i şerif : islâm şeriatı.

اَلشَّرْعُ [eş-şer’] (şîn’in fethi ve râ’nın sükûnuyla) Tarîk vaz’ etmek. Ve شَرْعٌ [şer’] Davar suya girmeğe dahi derler; yukâlu: شَرَعَ لَهُمْ يَشْرَعُ شَرْعًا مِنَ الْبَابِ الثَّالِثِ أَيْ سَنَّ وَشَرَعَتِ الدَّوَابُّ تَشْرَعُ شَرْعًا إِذَا دَخَلَتْ فِي الْمَاءِ Ve menzili tarîk-i nâfiz üzere kılmağa dahi derler. Ve deriyi soyup çıkarmağa dahi derler. Ve Ya’kûb eyitti: Kaçan davarın ayağının arasın şakk etseler شَرَعْتُ الْإِهَابَ derler. Ve شَرْعُ [şer’u] حَسْبُ [hasb] ma’nâsına dahi gelir; yukâlu: شَرْعُكَ هَذَا أَيْ حَسْبُكَ Ve fi’l-meseli: “شَرْعُكَ مَا بَلَّغَكَ الْمَحَلَّ” Ya’nî “Az nesne ki maksûda eriştire, kifâyet eder.” Ve yukâlu: مَرَرْتُ بِرَجُلٍ شَرْعِكَ مِنْ رَجُلٍ أَيْ حَسْبِكَ وَالْمَعْنَى أَنَّهُ مِنَ النَّحْوِ الَّذِي تَشْرَعُ فِيهِ وَتَطْلُبُهُ Ya’nî istediğin kimsedir: يَسْتَوِي فِيهِ الْوَاحِدُ وَالتَّثْنِيَةُ وَالْجَمْعُ لِأَنَّهُ مَصْدَرٌ مِثْلُ قَوْلِهِمْ اَلنَّاسُ فِي هَذَا الْأَمْرِ شَرْعٌ سَوَاءٌ Ve se-yecî’u. Ve شَرْعٌ [şer’] Bir kimsenin üzerine gönder doğrultmağa dahi derler; yukâlu: أَشْرَعْتُ الرُّمْحَ فَشَرَعَ هُوَ