اَلْوَصْعُ [el-vas’] (vâv’ın fethi ve sâd’ın sükûnuyla ve fethateynle) Serçeden küçük bir kuş adıdır ki Türkîde iskete ta’bîr eyledikleridir; cem’i وِصْعَانٌ [vis’ân] gelir, غِزْلاَنٌ [gizlân] vezninde. Ve şâ’irin devesi vasfında inşâd eylediği işbu: “أَنَاخَ فَنِعْمَ مَا اقْلَوْلَى وَخَوَّى || عَلَى خَمْسٍ يَصَعْنَ حَصَى الْجَبُوبِ” beytinde vâki’ يَصَعْنَ kelimesi وَصَعَ lafzından muzâri’dir, bâb-ı sâlistendir, bir nesneyi nâ-bedîd eylemek ma’nâsınadır. Ve اِقْلَوْلَى [iklevlâ] إِقْلِيلاَءٌ [iklîlâ’] kelimesinden mâzidir, yükselmek ve yüksek durmak ma’nâsınadır. Ve خَوَّى [havvâ] تَخْوِيَة [tahviyet]ten mâzîdir ki oturdukta koltuklarını yanlarına sıkıştırmayıp meydânlı eylemek ma’nâsınadır; ve خَمْسٌ [hams]ten murâd devenin otururken yere gelen beş a’zâsıdır ki dört diz gözleri ve birisi göğsünde olan mühresidir. Bunların her birine ثَفِنَةٌ [sefinet] dahi denir, cem’i ثَفِنَاتٌ [sefinât] gelir. Ve جَبُوبٌ [cebûb] (cîm’in fethiyle) arz-ı galîzaya denir, devesi rif’at ve nümâyişle koltuklarını yayarak çöküp ve ثَفِنَاتٌ [sefinât]-ı hamsı ile kemâl-i kuvvetinden nâşî pek yerde olan çakıl taşlarını yere batırır olduğunu vasf eder, lâkin bunda savâb olan sâd’ın zammıyla يَصُعْنَ olmaktır ki صَوْعٌ lafzından me’hûzdur, tefrîk ma’nâsınadır, تُفَرِّقُ الثَّفِنَاتُ الْخَمْسُ حَصَى الْجَبُوبِ takdîrinde olur.